στάλες

Λόγια
λέξεις
πράξεις
στιγμές
στάλες
Στάλες κυλούν αργά
το τζάμι πληγώνουν
2, 3, 4...κυλούν
και ενώνονται
και ξανά κυλούν
με μεγαλύτερη φόρα
με μεγαλύτερη δύναμη
περνούν μέσα από μονοπάτια
που άλλες έχουν ήδη χαράξει
κι όμως τόσο πρωτόγνωρα γι αυτές
Και η βροχή σταματάει
τα σύννεφα όμως δεν έχουν φύγει
κινούνται, τρέχουν, φεύγουν.
Και δεν τα βλέπω πια από το τζάμι
γιατί έχει θολώσει
και δε σε βλέπω πια
γιατί έχω θολώσει.
Μόνο οι στάλες κυλούν
και ας μην φαίνονται.

Η σονάτα του σεληνόφωτος

(απόσπασμα)

[Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, μιλάει σ' ένα νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ' τα δυο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η Γυναίκα με τα Μαύρα έχει εκδόσει μια - δυο ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η Γυναίκα με τα Μαύρα μιλάει στο Νέο]:

Άφησέ με να 'ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται
που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι
θα κάνει και πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησέ με να ρθω μαζί σου.

...

Θα καθήσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω τον ήχο του φουστανιού
μου
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ' αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κ' έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία που ασπρίσαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου - η λύπη μου
είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου).
Άφησέ με να ρθω μαζί σου.

Το ξέρω πως καθένας μονάζος πορεύεται στον έρωτα,
μονάζος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησέ με να 'ρθω μαζί σου.

...


Η Σονάτα του Σεληνόφωτος γράφτηκε το 1956 από τον Γιάννη Ρίτσο. Στις 11 Νοεμβρίου κλείνονται 17 χρόνια από τον θάνατο του ποιητή.

Έχει ο καιρός γυρίσματα

Αγαπημένος καιρός: η βροχή! Δυνατή και τρελή με αστραπές και βροντές, σε κάνει να κουρνιάζεις στον καναπέ με μια κουβέρτα και ένα βιβλίο,ή μπροστά στο τζάκι με καλή παρέα, ζεστή σοκολάτα και επιτραπέζιο, ή απλά κάτω από τα παπλώματα μαζί του. Οι άνθρωποι δεν βγαίνουν και τόσο εύκολα από τα σπίτια τους, αλλά όποιος επιχειρήσει μέσα στον κατακλυσμό να ρθει να σε βρεί, τότε σίγουρα το έχει ανάγκη... σε έχει ανάγκη, σε χρειάζεται, σε θέλει δίπλα του.

Έτσι και σήμερα, βρέχει. Όμως δεν μ'αρέσει όπως άλλοτε. Κάθομαι στο παράθυρο και κοιτώ τις σταγόνες στα φώτα. Κανείς δεν έχει περάσει με τα πόδια. Οι οδηγοί τρελαίνονται, κορνάρουν ο ένας στον άλλον να κάνει στην άκρη και όλοι εκνευρίζονται χωρίς λόγο. Και αυτοί που έχουν λόγο, δεν μιλούν γιατί δεν έχουν τι να πουν, παράξενο. Τι να πεις όταν ζείς σε μια κούτα; Τι να πεις όταν ζεις σε ένα κοντέινερ, λόγω του σεισμού; Τι να πείς όταν ζεις σε ένα κοντέινερ λόγω της πυρκαγιάς; Μάλλον αυτοί οι άνθρωποι δε μιλούν, όχι γιατί δεν έχουν τίποτα να πούν, αλλά επειδή δεν έχουν κανέναν να τους ακούσει.

Σήμερα δε μου αρέσει η βροχή.

Γιατί μαμά;

Το παιδί όταν έρχεται στον κόσμο ανοίγει τα μάτια, τα αφτιά και τα ρουθούνια για να μάθει. Αργότερα μαθαίνει να απεικονίζει τον κόσμο με ζωγραφιές. Μια γραμμούλα ο μπαμπάς, μια άλλη γραμμούλα πιο δίπλα η μαμά, ένα στρογγυλό σχήμα το σπίτι και τσούπ ως δια μαγείας να τη η οικογένεια μπροστά στα μάτια σας! Μετά ψάχνει να βρεί κώδικες για να επικοινωνήσει μαζί σας, αφού με τις γραμμούλες δεν τα πολυκατάφερε, μιας και ο καθένας βλέπει ό,τι μπορεί και στην παρούσα περίπτωση αυτά που βλέπουν οι μεγάλοι δεν αρκούν στους μικρούς.. Ξεκινά λοιπόν τις λέξεις, μετά προτάσεις, φράσεις και τσουπ να η επικοινωνία.

Μέχρι που φτάνει η ώρα και αρχίζει να ρωτάει απεγνωσμένα ξανά και ξανά "γιατί μαμά;". Για όλα όσα συμβαίνουν γύρω του και δεν καταλαβαίνει, για όλα όσα γίνονται και διψάει για να μάθει. Κάποιες φορές οι απαντήσεις είναι εύκολες, κάποιες άλλες είναι δύσκολες και κάποιες δεν υπάρχουν... Περνάς αυτό το στάδιο και η περιέργεια για γνώση γίνεται συνήθεια και μεγαλώνεις και σε ενοχλούν οι ερωτήσεις γιατί χρειάζονται απαντήσεις, και σε ενοχλούν οι απαντήσεις γιατί χρειάζονται σκέψη, και σε ενοχλούν οι σκέψεις γιατί δε βρίσκεις πάντα απαντήσεις.

Και γυρνάς πίσω και αναρωτίεσαι γιατί;!

Παιχνίδια με τις λέξεις

Πάντα μου άρεσε να παίζω με τις λέξεις. Διάβαζα σήμερα -όπως κάνω τον τελευταίο μήνα. Αυτή τη φορά διάβαζα ποίηση. Τόσοι στίχοι, τόσες λέξεις, τόσα ζευγάρια αντιθέτων.

ζέστη - κρύο
μέρα - νύχτα
φως - σκοτάδι
λόγος - σιωπή
αγάπη - μίσος
ζωή - θάνατος
γέλιο - θλίψη
καλό - κακό
φυσικό - αφύσικο
θετικό - αρνητικό
παρουσία - απουσία
αλήθεια - ψέμα

αντίθετα... κι όμως ζευγάρια.
Για ένα μοναχά δε βρήκα:

έρωτας - (...τί;)

Κάπου εκεί στο "τί;" χάθηκα και εγώ.
Και αναρωτιέμαι....

τί-ποτα ή κά-τι;

Grazie tanto

Το σπίτι αυτό το απόγευμα δε με κρατάει μέσα. Ισως φταίει ότι είναι πολύ άδειο -λείπει η οικογένεις, βλέπεις- ίσως φταίει ότι είναι 21 Αυγούστου και σε 10 μέρες θα βρίσκομαι Αθήνα, ίσως απλά φταίει ότι διαβάζω.. Δεν ξέρω και δε με πολυαπασχολεί. Πέρνω την ψάθα και την πετσέτα, το βιβλίο μου, το τετραδιάκι μου και δρόμο... Περνάω την πλατεία, τον πεζόδρομο, παράλληλα με όλα τα ιστιοπλοϊκά και τα ταχύπλοα, περπατάω. Προσπερνώ τον φάρο, το άγαλμα του Παξινού. Τελειώνει το λιμάνι. Περνώ τον πρώτο ορμίσκο και συνεχίζω προς Μογγονήσι. Περνώ τον δεύτερο και τον τρίτο και κάπου εκεί στα μέσα της διαδρομής μέχρι το νησάκι κατεβαίνω με προσοχή από ένα μονοπατάκι - ο Θεός να το κάνει μονοπάτι- κάτω σε μια μικρή παραλία. Κοιτάζω γύρω μου, ένα ζευγάρι Ιταλών μονάχα. Σχετικά μεγάλοι σε ηλικία, η κυρία ξαπλωμένη στην πετσέτα της φλερτάρει με τις ακτίνες του ηλίου και ο κύριος με τα γκρίζα μαλλιά ψάχνει για αχινούς. Λευκά βότσαλα, πράσινα νερά και ο βράχος μου.

Τραχύς στην άκρη του. Λαξευμένος υπομονετικά από το νερό, που ως άλλος "δημιουργός" του δίνει μορφή -μορφές- τόσο διαφορετική, τόσο περίεργη και ταυτόχρονα μοναδική. Αλλάζει ανάλογα με τη θέση του ηλίου, την γωνία που το κοιτάς, την στιγμή. Γαλάζιος και καφέ στην αρχή του, καθώς τον αγκαλιάζουν τα κύματα και οι σταγόνες. Ενώ αναδύεται παίρνει ένα γκρίζο χρώμα με κάποιες ανταύγειες πιο σκούρες, που δημιουργούς οι βαθειές ραβδώσεις που έχουν χαραχθεί πάνω του. Λες και νιώθει, λες και αισθάνεται. Τον κοιτάς και είσαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή τον έπιασε ρίγη και δεν τα κατάφερε να κρατηθεί συμπαγής. Έσπασε. Σαν το δέρμα ενός καλογέρου από το Άθως, που μέσα από την πραότητα και την γαλήνη που βγάζει το πρόσωπό του, μόνο τις ρυτίδες έχει για να θυμίζουν τις στιγμές "απόκτησεις" της σοφίας του.

Κείται παράλληλα με τη θάλασσα και όχι κάθετα όπως οι περισσότεροι. Αναποφάσιστος, ταλαντεύεται ανάμεσα στη δροσιά του νερού και στα χάδια του αέρα. Σαν κομμάτι σκάλας φυσικής που οδηγεί στη μαγική "Χώρα του Ποτέ". Είναι ένα από τα σκαλοπάτια της ζωής μου. Απλώνω την πετσέτα μου και κάθομαι ήρεμα. Παίρνω το βιβλίο στα χέρια μου και παρέα με τον ήχο της θάλασσας, διαβάζω τις σελίδες σα σε παραμύθι. Μετά από καμιά ώρα πιου σηκώνω το κεφάλι μου, κοιτώ τον κυριούλη που έχει καθίσει στο διπλανό βραχάκι και τρώει αχινούς. Με κοιτά, χαμογελά και μου δίνει έναν... Δοκιμάζω και τον ευχαριστώ:

"Grazie tanto"

ΥΓ: Και για να μην ξεχνιόμαστε εβαλα και μια φωτό για να καταλάβετε που είμαι (αν και δε φαίνεται ο βράχος μου)

Τέλος

Κρίμα... 2,5 χρόνια απάτης. Λυπάμαι.

Παξοί

Το καράβι θα ταξιδεύει αργά και εγώ θα έχω αποκοιμηθεί μετά από 7 ώρες στο ΚΤΕΛ. Όταν θα ανοίξω τα μάτια μου θα βγώ και θα ανταμώσω το λιμάνι, που θα στέκει εκεί αγέροχο και ματωμένο από τα χρώματα του δειλινού. Γαλάζιο και πράσινο θα ενώνονται και μικρά μικρά σπιτάκια θα ξεπροβάλουν δειλά δειλά από γύρω από τα μικρά καραβάκια.

Θα κατέβω από το πλοίο της γραμμής και μαζί με το μικρό γαλάζιο βαλιτσάκι θα προχωρήσουμε προς το σπίτι. Θα περάσω μέσα από τα μικρά δρομάκια και θα φτάσω στο μικρό δυαράκι. Λίγο νερό στο πρόσωπο και μετά παραλία. Πιο πριν θα χω εξασφαλίσει το τι θα φάμε και που, γιατί "όλα καλά και όλα ωραία, αλλά θα φάμε και τίποτα;" όπως λέμε. Τα νερά θα ναι ζεστά μιας και θα ναι απόγευμα, ο κόσμος ήρεμος, ξέγνοιαστος, ξαπλωμένος σε στην παραλία θα ερωτοτροπεί με τις -όχι πλέον βλαβερές- ακτίνες του ηλίου. Και εγώ θα κοιτώ τα πεντακάθαρα νερά, το δειλινό και τον ορίζοντα και κάπου εκεί θα βρίσκω χαμόγελα, στιγμές, όνειρα, ηρεμία.

Εκεί θα μαι και θα αγναντεύω...





(ΥΓ: Ευχαριστώ το διαδίκτυο για τις φωτό)

Θέλω να...

Μαθαίνω
Νοσταλγώ
Ηρεμώ
Ζηλεύω
Αγχώνομαι
Αντιμετωπίζω
Κολλάω
Αναπολώ
Ταξιδεύω
Αναλύω
Ερωτεύομαι
Παιδεύω
Παιδεύομαι
Γεύομαι
Παρακολουθώ
Σκέφτομαι
Χαίρομαι
Ακούω
Μιλάω
Σωπαίνω
Μυρίζω
Συνεχίζω
Αγαπάω
Αγαπιέμαι
Πονώ
Χαμογελώ
Ξαφνιάζομαι
Αποχωρίζομαι
Επιθυμώ
Φιλώ
Αγκαλιάζω
Νιώθω
Επενδύω
Αναζητώ
Παθιάζομαι
Περιπλανιέμαι
Κατακτώ
Στοχοθετώ
Μεγαλώνω
Υπόσχομαι
Ψεύδομαι
Ωριμάζω
Γκρινιάζω
Σαρκάζω
Κουράζω
Κουράζομαι
Αναπολώ
Δημιουργώ
Χαλαρώνω
Ζεσταίνομαι
Τραγουδώ
Εκνευρίζομαι
Ακολουθώ
Πυροδοτώ
Κρατώ
Περιδιαβαίνω
Παρατηρώ
Προσπαθώ
Θυμάμαι
Αλλάζω
Ανασαίνω
Εμπιστεύομαι
Ονειρεύομαι
Ζω

Χαθήκαμε...

Τυχαία σε πετυχαίνω σε ένα καφέ. Σε κοιτώ και ξαφνιάζομαι. Φορώντας το ίδιο χαμόγελο έκπληξης και χαράς.. Πόσο καιρό έχω να σε δώ; Ήμασταν φίλοι. Κολλητοί. Όπου ο ένας, τσουπ αμέσως μετά και ο άλλος. Και τώρα; Σε πετυχαίνω τυχαία σε ένα καφέ...

Τόσα χαμόγελα, τόσες σκέψεις, τόσα σχέδια, τόσες προσδωκίες. Μου χεις λείψει. Θέλω να σε δω να γελάς και να με πειράζεις. Να σε κοιτάζω αυστηρά και πέφτουμε στα πατώματα από τα γέλια και οι δύο. Να μου γκρινιάζεις επειδή φωνάζω και να φωνάζω επειδή θέλω να γκρινιάξω. Να κάτσουμε στην κούνια και να κοιτάμε τα φώτα του Ελληνικού. Να πάρουμε ένα σωρό βλακείες από το περίπτερο και να πάμε να τις φάμε στο αυτοκίνητο δίπλα από το κολυμβητήριο. Να κάτσουμε ώρες ατελείωτες σπίτι, να λιώσουμε, να αναλύσουμε τα πάντα και στο τέλος να καταλήξουμε εκεί που αρχίσαμε.

Και τώρα...σε πετυχαίνω τυχαία σε ένα καφέ.

Χαθήκαμε. Πράγματι. Χαθήκαμε. Πώς χάνονται δυο άνθρωποι; Τόσα τους συνδέουν, τόσα τους ενώνουν, κι όμως, απλά χάνονται. Απλά; Και εσύ μου λείπεις. Όμως άμα γυρίσεις, δε θα μαι πια εδώ. Γιατί αλλάζουν οι άνθρωποι, μάτια μου. Και εμείς δεν διαφέρουμε καθόλου. Είμαστε απλά ανθρωποι, και αλλάζουμε. Είναι θέμα μοίρας, χρόνου, συγχρονισμού;Δεν ξέρω.

Και τώρα... σε πετυχαίνω τυχαία σε ένα καφέ.

Και κάθεσαι σε άλλο τραπέζι, κάθομαι σε άλλο τραπέζι. Με άλλες παρέες, με άλλους φίλους. Με άλλα όνειρα και άλλες προσδωκίες. Χτίζουμε το μέλλον επενδύοντας στο παρόν, επενδύοντας στους ανθρώπους. Χαμογελάμε και λέμε ταυτόχρονα: "Τι κάνεις; Χαθήκαμε.."

Και τώρα τι κάνουμε;

4 μαθήματα ακόμα.
1,5 εβδομάδες εξεταστικής.
1 κουκλί που περιμένει να κάνω κάτι και...
ο εαυτός μου.

Ωραία... και τώρα τι κάνουμε;

Διαβάζω

Διαβάζω. Τις τελευταίες μέρες συνέχεια. Τις τελευταίες ώρες αδιαλύπτως. Διαβάζω και αγχώνομαι. Τελευταία μέρα σήμερα πριν την εξεταστική. Αύριο ξεκινά να μετράει ο χρόνος αντίστροφα. Μέχρι τώρα μέτραγα τις μέρες μέχρι τις εξετάσεις. Από αύριο θα μετράω τις μέρες μέχρι το καλοκαίρι.

Τι ελεγα; Α, ναι! Διαβάζω και αγχώνομαι. Εκεί είχα μείνει. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη:

Το άγχος ορίζεται ως μια δυσάρεστη συναισθηματική κατάσταση που εκδηλώνεται ως αντίδραση σε προκλήσεις ή κινδύνους του περιβάλλοντος. Το άτομο κατακλύζεται από ένα αρνητικό συναίσθημα πως κάτι συμβαίνει ή θα συμβεί το οποίο δε μπορεί να ελέγξει. Το άγχος εκφράζεται σωματικά, ψυχολογικά και σε επίπεσο συμπεριφοράς και ερμηνεύεται πολλαπλά με βάση τη γενετική προδιάθεση, την ιδιοσυγκρασία του παιδιού, τους οικογενειακούς παράγοντες, εμπειρίες μάθησης, σχέσεις του παιδιού, πρακτικές γονέως κ.ά. Από την άλλη πλευρά, το άγχος ως προσαρμογή λειρουργεί για να μας προειδοποιήσει πως κινδυνεύουμε από κάτι ή για να μας κινητοποιήσει προς ορισμένες συμπεριφορές.

Ο φόβος, λοιπόν, αφορά την αντιμετώπιση ενός ξαφνικού και συγκεκριμένου φυσικού κινδύνου που σε κατακλύζει, είναι ξαφνικός και ο ίδιος διαρκεί για λίγο. Πολλά παιδιά νιώθουν ήπιους φόβους κατά καιρούς και ανάλογα με το πλαίσιο της ζωής τους. Ωστόσο, όταν ο φόβος παραμείνει γοα μεγάλο χρονικό διάστημα, είναι υπερβολικός, δεν ανταποκρίνεται στην ηλικία του παιδιού και επηρεάζει στην καθημερινή του λειτουργία, ορίζεται ως φοβία. Το άγχος αφορά κυρίως ανησυχία, έντονη έγνοια και στενοχώρια, χωρίς εύκολα προσδιοριζόμενο αντικείμενο. Πρόκειται περισσότερο για μια απροσδιόριστη αίσθηση, με ασάφεια ως προς την προέλευσή της, η οποία έχει διάρκεια και είναι σα να μας προετοιμάζει για μια άβολη κατάσταση....

Απόσπασμα από το βιβλίο που διαβάζω: Προσαρμογή στο σχολείο, πρόληψη και αντιμετώπιση δυσκολιών.

Γι' αυτό σας λέω... Διαβάζω και αγχώνομαι!

Καλημέρααααα!

Κολλήματα

Ανεβαίνω στο δωμάτιο. Η ζέστη ανυπόφορη. Ξαπλώνω φορώντας τα ελάχιστά, αλλά και αυτά είναι πολλά για την αποψινή βραδιά. Σηκώνομαι. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Κάθομαι στην κούνια και χαζεύω το φεγγάρι. Η μια του άκρη έχει πιαστεί από μια κεραία στο απο κάτω στενό. Δεν φταίει εκείνη. Αυτό ευθύνεται για την κατάστασή του. Σήμερα κατέβηκε χαμηλά, πιάστηκε και κόλλησε.

Πόσοι από εμάς έχουμε κολλήσει; Πόσοι από εμάς δεν έχουμε ξεκολλήσει; Γιατί να συμβαίνει αυτό; Είναι κάποια ανωμαλία περασμένη στο γενετικό μας υλικό ή μήπως απλά κανένας δεν ξέρει τόσο καλά τον εαυτό του όσο νομίζει ή όσο θα 'θελε;

Κάποιοι κολλάνε σε στιγμές. Άλλοι σε γεγονότα. Κάποιοι τρίτοι σε αντικείμενα. Και τέλος, σε πρόσωπα. Όμως είναι αλήθεια ή ψέματα; Κολλάμε πραγματικά σε κάτι από τα παραπάνω ή το μυαλό ξαφνικά αποφασίζει να δράσει αυτόνομα; Όμορφες οι στιγμές ή άσχημα τα γεγονότα, αυτό ήταν! Πέρασαν! Κερδίσαμε ή χασαμε και προχωρήσαμε.

Όμως, πρόσωπα...Αυτά είναι άλλη κατηγορία. Διαφορετική. Γιατί αλλάζουν, μεταβάλλονται. Δεν παραμένουν σταθερά ούτε στιγμή! Κι όμως, τι περίεργοι που είμαστε; Εμείς παίρνουμε αυτό το ασταθές, το μεταβλητό, το ρευστό και... κολλάμε. Μένουμε εκεί σταθερά. Χωρίς μεταβολές. Χωρίς τρομερές αποκλίσεις. Πώς τα καταφέρνουμε; Πώς είναι δυνατόν κάποια γυναίκα να μπορεί να γυρίσει μετά από 30 χρόνια που δεν τον έχει δεί, που την έχει παρατήσει, που δεν της έχει δώσει κανένα σημείο επαφής... Πώς είναι δυνατόν να δηλώνει ερωτευμένη; Με ποιον; Γιατί σίγουρα ο ίδιος άνθρωπος πριν από 30 χρόνια, είναι κάποιος πολύ διαφορετικός από τον σημερινό. Και εκείνη; Εκεί; Κολλημένη; Μα πού ακριβώς;;;

Ένα απαλό αεράκι με ξυπνά από το λήθαργο. Κοιτάζω το φεγγάρι. Έχει ξεκολλήσει, όμως τώρα είναι κόκκινο. Από ντροπή ίσως. Μπααα, από τις σκέψεις θα είναι έτσι! Πλησίασε αρκετά τους ανθρώπους σήμερα και άκουσε ακόμα πιο πολλά. Κλάματα, τσακωμούς, έρωτες, γέλια...

Ήρθε η ώρα να πάω για ύπνο. Γιατί αύριο έχω διάβασμα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω κολλήσει: Σε αυτήν την εξεταστική θα δώσω 7 μαθήματα μέσα σε 15 μέρες και θα τα περάσω και με βαθμό. Έτσι, θα φύγω ήρεμη για Παξούς.

Καληνύχτα
...και σε ΣΕΝΑ.

Η αμαξοστοιχεία 501 ανα - χώρ ι σε...

Κοίτα τι όμορφη που είναι...


Για τις 6+6 ώρες μέσας σε ένα τρένο,
για έναν καφέ στην παραλία,
για μεζέδες και ρετσίνα στο Μπιτ Μπαζάρ,
για την μικρή Αννούλα,
για έναν "Βλάχο",
για έναν "βούλγαρο",
για μια ταινία,
για κάποιο χαμόγελο,
για έναν αγώνα μπάσκετ,
για έναν αγώνα τάβλι,
για τον Μητσάρα,
για ένα σφυνάκι,
για κάποιο πείραγμα,
για μια μπουγάτσα,
για ένα τασάκι που έσπασα,
για ένα φιλί που έδωσα και δεν έφτασε,
για την γκρίνια, που ανέχτηκες,
για ένα κολιέ, που έγινε βραχιόλι και μυρίζει τ'αρωμά σου,
για ένα παραμύθι,
για ένα DVD,
για να ρθεις στους Παξούς,
για μία παρεξήγηση,
για ένα συγγνώμη,
για 2 μέρες,
για ένα εισιτήριο, που κράτησα,
για μια αγκαλιά,
για σένα και
για μένα.

Σ'ευχαριστώ...

Από μηχανής θεός

Στην αρχαία ελληνική τραγωδία οι σοφότατοι αρχαίοι εκτός των άλλων είχαν εφεύρει τον λεγόμενο "απο μηχανή θεό". Αυτός ο θεός εμφανιζόταν σε μια πολύ σημαντική στιγμή του δράματος, όταν ο πρωταγωνιστής βρισκόταν μπροστά σε κάποιο αδιέξοδο, το οποίο έπρεπε να αντιμετωπίσει. Τότε με την απρόσμενη, αλλά κάθε άλλο παρά δυσάρεστη εμφάνισή του, ο θεός έδινε τη λύση για τη λύτρωση. Έχει μείνει ως τις μέρες μας να λέγεται "από μηχανής", διότι για να καταφέρει ο σκηνοθέτης της εποχής να τον εμφανίσει στη σκηνή, τον τοποθετούσε σε μια μηχανή, η οποία είχε αρκετό ύψος, έτσι ώστε να φαίνεται ότι εμφανίζεται από τα ουράνια.

Τώρα στον ρόλο του πρωταγωνιστή, αγαπητοί θεατές, βρίσκομαι εγώ. Στον ρόλο του προβλήματός μου, βρίσκεται η διαμονή μου στο Γάιο, στην πρωτεύουσα των Παξών. Όσο για το αδιέξοδό μου; Μα τι άλλο; Δε βρίσκω να μείνω! Κατάφερα μέσα από 950 άτομα να κληρωθώ έτσι ώστε να λάβω μέρος στο πρόγραμμα της Νέας Γενιάς Διακοπές και Εθελοντισμός 2007. Ναι, στάθηκα τυχερή! Όμως έχω εδώ και μια εβδομάδα που αναζητώ απεγνωσμένα ένα studio και δεν βρίσκω!!! Τα περισσότερα είναι κλεισμένα. Και όσα δεν είναι οι τιμές που μου δίνουν είναι γύρω στα 75 ευρώ την βραδιά. Και έρχομαι εγώ τώρα και σας ρωτάω... Αν δίνω 75 ευρώ την βραδιά επί 31 μέρες που θα μείνω για να εργαστώ στο νησί, ξέρετε πόσο μας κάνει;;; Να σας πώ: 2325 ευρω. Εγώ πού να τα βρώ;;;;;;;;;;

Το πρόγραμμα έχει μεριμνήσει και γι αυτό δίνει στους τυχερούς 37 ευρώ την μέρα για διαμονή και σίτηση. Βλέποντάς το λοιπόν είπα ότι εντάξει θα είναι σα να είχα το σπίτι. Τουλάχιστον θα μου πληρώνουν το δωμάτιο. Ποιο δωμάτιο όμως; Σε σκηνή θα καταλήξω...!

Και συνεχίζοντας με την γκρίνια και τα νεύρα που έχω λέω το εξής: και Εκείνος που τα πάντα με σοφία εποίησε, γιατί δε συμβουλεύεται και λίγο τους αρχαίους, γιατί η όλη υπόθεση έχει καταντήσει τραγωδία! Άντε, λοιπόν...ας μου στέλνει τον απο μηχανή θεο μου! ΤΩΡΑ είναι η κατάλληλη στιγμή!

ΥΓ: Αν ξέρετε κάτι, και μπορείτε να βοηθήσετε... χωρίς φόβο και πάθος, ΚΑΝΤΕ ΤΟ!

Για σένα.

Sunrise Avenue - Fairy Tale Gone Bad

This is the end you know
Lady, the plans we had went all wrong
We ain't nothing but fight and shout and tears

We got to a point I can't stand
I've had it to the limit; I can't be your man
I ain't more than a minute away from walking

We can't cry the pain away
We can't find a need to stay
I slowly realized there's nothing on our side

Out of my life, Out of my mind
Out of the tears that we can't deny
We need to swallow all our pride
And leave this mess behind
Out of my head, Out of my bed
Out of the dreams we had, they're bad
Tell them it's me who made you sad
Tell them the fairytale gone bad

Another night and I bleed
They all make mistakes and so did we
But we did something we can never turn back right

Find a new one to fool
Leave and don't look back. I won't follow
We have nothing left. It's the end of our time

We can't cry the pain away
We can't find a need to stay
There's no more rabbits in my hat to make things right

Out of my life, Out of my mind
Out of the tears we can't deny
We need to swallow all our pride
And leave THIS mess behind
Out of my head, Out of my bed
Out of the dreams we had, they're bad
Tell them it's me who made you sad
Tell them the fairytale gone bad

Βρείτε το και ακούστε το!Θα σας αρέσει...

ΥΓ:Για σένα...ή μήπως για μένα;

Για την Αμαλία

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").

Ένας ήρωας ανάμεσά μας: Αμαλία (β' μέρος)

Η Αμαλία πλέον πέθανε.
Για όλους εμάς που η Αμαλία ΖΕΙ:

Σχετικά με την κινητοποίηση της Παρασκευής για την Αμαλία, σας ενημερώνουμε ότι:

α) Την Παρασκευή 1η Ιουνίου, όλοι οι bloggers θα ανεβάσουμε ένα post με τον κοινό τίτλο "Για την Αμαλία".
β) Το τελικό κείμενο που θα αποσταλλεί με e-mail σε υπουργεία, αρμόδιους φορείς, κλπ έχει ήδη αναρτηθεί και όποιος θέλει μπορεί να το αντιγράψει και να το δημοσιεύσει (όχι πρίν την Παρασκευή). Επίσης θα βρείτε λίστες με links, μεταφρασμένα κείμενα και δελτία τύπου.
γ) Έχει ανοίξει ένα προσωρινό blog για την τελική φάση του συντονισμού της όλης προσπάθειας, με τίτλο Για την Αμαλία. Όσοι θέλετε να συνεισφέρετε ώστε να δικαιωθεί κάποτε ο αγώνας της Αμαλίας, μπορείτε να ενημερωθείτε από εκεί για όλες τις λεπτομέρειες της συλλογικής αυτής δράσης. Δηλώστε συμμετοχή για να γίνετε contributors και ενημερώστε όσους μπορείτε.

Σας ευχαριστούμε.

(Ευχαριστώ τον 2σχ2)

Ένας ήρωας ανάμεσά μας: Αμαλία (α' μέρος)

Οκτώ χρόνια από τον «άσχετο» στον γραφειοκράτη

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ

«The definition of idiopathy» γράφει κάτω από ένα κάδρο στο ζεστό διαμέρισμα κάπου στην Ανω Αγία Βαρβάρα. Εκ πρώτης όψεως μοιάζει με μοντέρνο έργο τέχνης, εάν όμως κάποιος το περιεργαστεί καταλαβαίνει πως πρόκειται για μια ακτινογραφία. Οχι όποια κι όποια. Μια ακτινογραφία μηρού με έναν όγκο οκτώ εκατοστών.

Αμαλία Καλυβίνου: Εχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους «επιστήμονες», έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα. Δεν μπορώ να γελάσω, γιατί με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δεν μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια μέρα...

«Ο ορισμός της ιδιοπάθειας», αυτός είναι ο ειρωνικός τίτλος που του έδωσε η Αμαλία Καλυβίνου για να θυμάται και την αρχή της δραματικής ιστορίας που ζει εδώ και οκτώ χρόνια αντιμέτωπη με τη δυσκινησία και τη γραφειοκρατική διελκυστίνδα των υπηρεσιών Υγείας στη χώρα μας. Μια ψηλή, όμορφη, γλυκιά κοπέλα, στα τριάντα της σήμερα η Αμαλία, βρέθηκε αντιμέτωπη με τον πόνο και την αναλγησία ενός συστήματος που «ευρωποιεί» τη φροντίδα. Η προσωπική της περιπέτεια δεν θα ήταν γνωστή εάν η ίδια δεν είχε ανοίξει blog και εάν μετά, κατά εκατοντάδες οι αναγνώστες του ημερολογίου της, bloggers, δεν «διέσπειραν» στο Διαδίκτυο την ιστορία της, εάν δεν τη μετέφεραν με συγκλονιστικό τρόπο σε υπουργικά γραφεία και στον Τύπο.

Μας υποδέχεται η κυρία Δικαία, η μητέρα της. Περνάμε στο καθιστικό του μικρού διαμερίσματος. Δίπλα στο τραπέζι, δυο-τρεις φωτογραφίες φίλων. Με λευκό νυχτικό η Αμαλία έρχεται από το υπνοδωμάτιό της υποβοηθούμενη από τις πατερίτσες της. Χαιρετά, ζητεί συγγνώμη για τη δυσκολία στις κινήσεις, κάθεται στον καναπέ. Η κυρία Δικαία φέρνει γλυκό και νερό, παρακολουθεί διακριτικά, προσπαθεί να διαισθανθεί τι ζητεί η κόρη της. «Μάνα, φτιάξε μου τα μαλλιά να βγω όμορφη στη φωτογραφία», της λέει. Εκείνη αποσύρεται διακριτικά στη διπλανή κουζίνα.

Φοιτήτρια της Φιλοσοφικής η Αμαλία, με πνευματική καλλιέργεια, αγάπη για τα βιβλία, τη μουσική και τον χορό -βλέπετε, οι καταβολές είναι από τη Σμύρνη και τη Σύμη- με πάθος για το βόλεϊ και το ποδόσφαιρο, άρχισε στα 8 της, το 1984, να έχει ανυπόφορους πόνους στο μηρό κατά διαστήματα λίγων εβδομάδων καθώς και στα άκρα.

«Εχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν' αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεβάτι ουρλιάζοντας από τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις...», γράφει στη συνταρακτική προσωπική της μαρτυρία στο ηλεκτρονικό της ημερολόγιο http://fakellaki.blogspot.com.

Η Αμαλία ακουμπά το πόδι της στο τραπεζάκι, εμπρός της. Παίρνει ένα μαξιλάρι για να ξεκουράζει τη μέση της. «Να ξεκινήσουμε λοιπόν, εάν σας κουράσω με διακόπτετε», λέει ευγενικά.

«Πήγα σε ορθοπεδικό στο ΚΑΤ, σε άνθρωπο που επιβλέπει τους ειδικευόμενους-γιατρούς του μέλλοντος. Τα συμπτώματα ήταν κλασικά, του εξηγούσα ότι ακόμη κι όταν τσάκιζε σ' εκείνο το σημείο το παντελόνι που φορούσα, ούρλιαζα από τον πόνο. Περιέγραφα με ακρίβεια ένα σαφώς νευροπαθητικό πόνο (ώσεις κατά μήκος του μηριαίου νεύρου, ελαφρά ανακούφιση μόνο με βαρβιτουρικά και πολύ λιγότερο με αντιφλεγμονώδη κ.λπ.)».

Η νεαρή Αμαλία έχει κάνει την ακτινογραφία της με τον όγκο κάδρο

«Υστερα από αρκετές κλινικές και αιματολογικές εξετάσεις, περάσαμε στις απεικονιστικές. Ξεκινήσαμε με ακτινογραφίες της περιοχής και γύρω από αυτήν, οι οποίες εννοείται πως ήταν αρνητικές. Ο γιατρός με κάλεσε μια μέρα στο ΚΑΤ, όπου έκανα δώδεκα ακτινογραφίες στο μηρό, από διάφορες γωνίες. Χωρίς φυσικά να εκτιμηθεί η ραδιενέργεια που απορροφούσα. Ποιος μπορεί να με βεβαιώσει ότι αυτό δεν συνέβαλε στην εξαλλαγή των τότε (προφανώς) νευρινωματικών κυττάρων σε καρκινικά; Επειδή ούτε και τότε ούτε κ έπειτα με αξονική τομογραφία έβρισκε κάτι να πει, κι επειδή δεν έκρινε σκόπιμο να κάνω και μαγνητική τομογραφία, απεφάνθη ότι... πάσχω από ατροφία του τετρακεφάλου! Φυσικά και ήταν ατροφικό το πόδι μου τότε, αλλά αυτό ήταν δευτερογενής πάθηση εξαιτίας του πόνου».

«Εφ' όσον -φώναζα- πονούσα τόσο κι έμενα στο κρεβάτι για εβδομάδες όταν είχα επεισόδια (κρίσεις πόνου), η κίνηση του ποδιού ήταν προβληματική κι αφού εμποδιζόταν η κίνηση, είναι δυνατό να μην προκύψει ατροφία του μέλους; Επιπλέον του είχα διευκρινίσει ότι πρώτα πονούσα και έπειτα από τρία-τέσσερα χρόνια προέκυψε η ατροφία. Από πότε η αιτία (πόνος) έπεται χρονικά του αποτελέσματος (ατροφία); Κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν, αυτός επέμενε στην αρχική του διάγνωση περί ατροφίας, ενώ κάθε φορά που πρότεινα να κάνουμε μαγνητική τομογραφία επέμενε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να δείξει κάτι».

«Ωσπου από την πολλή επιμονή μου αργότερα, έπειτα από 4 χρόνια "κούρας" κι όσο ο πόνος επιδεινωνόταν (άρχισα να εργάζομαι λιγότερο, σταμάτησα να βγαίνω για ψυχαγωγία κ.λπ.) "δέχτηκε", δύσθυμος, να κάνω και μαγνητική στην περιοχή όπου πονούσα. Εκανα τη μαγνητική τομογραφία δεξιού μηρού το 1998 στο ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο και το πόρισμά τους ήταν ότι δεν υπήρχε χωροκατακτητική εξεργασία (δηλαδή ότι δεν υπήρχε όγκος). Ο γιατρός διάβασε το πόρισμα και κατέληξε θριαμβολογώντας: "Είδες που σου είπα ότι δεν θα δείξει τίποτα; Δεν έχεις τίποτα!"».

Νευρικά κουνά το πόδι της στο τραπεζάκι, θυμάται τους πόνους που συνεχίζονταν, την οδύσσειά της να ψάχνει γιατρούς που θα τη βοηθήσουν.

«Πήγα σε νευροχειρουργό στον Ερυθρό Σταυρό. Η μόνη του μέριμνα ήταν να με νοσηλεύσει στην ιδιωτική βέβαια Γενική Κλινική Αθηνών στους Αμπελοκήπους, προκειμένου -λέει- να μου κάνει πλήρεις εξετάσεις. Οταν πήγα να του δείξω τη μαγνητική στο μηρό, που έδειχνε τον όγκο μου, ούτε καν καταδέχτηκε να την κοιτάξει. Γελώντας παρατήρησε ότι μια τέτοια εξέταση εξ αρχής δεν είχε νόημα, αφού το πρόβλημα ξεκινούσε "καταφανώς από τη μέση" ! Μάλιστα είπε ότι, εάν φοιτητής του είχε προτείνει τη συγκεκριμένη εξέταση, θα τον "έκοβε"».

«Μετά, πήγα στο Αιγινήτειο, είχα χάσει κάθε ελπίδα διάγνωσης από τους ορθοπεδικούς και τους νευροχειρουργούς. Περιχαρής ένας αναισθησιολόγος σωστά διέκρινε ότι ο πόνος ήταν νευροπαθητικός κι επομένως θα έβρισκα απάντηση, αν όχι λύση, απευθυνόμενη στη νευρολογική κλινική του νοσοκομείου».

«Εβαλα μέσο για ραντεβού ύστερα από τρεις μήνες. Εμεινα στο Αιγινήτειο για 10 ολόκληρες ημέρες, υποβαλλόμενη σε εξετάσεις επί εξετάσεων, μαγνητικές στο θώρακα, ηλεκτρομυογραφήματα, νυσταγμογραφήματα κ.λπ., και καθημερινή κλινική εξέταση, ενώ είχαν προς επανεκτίμηση τις προηγούμενες εξετάσεις μου. Το εξιτήριό μου από το Αιγινήτειο καταλήγει σε "έντονο άλγος μη διευκρινισθείσης αιτιολογίας"».

Στη συνέχεια η Αμαλία πήγε σε ρευματολόγο καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. «Πήγα σε οικτρή σωματική κατάσταση, σερνόμενη από τους πόνους, εννοείται μαζί με όλες τις εξετάσεις που είχα κάνει προηγουμένως. Φυσικά και με την MRI που έδειχνε τον όγκο. Εξήγησα για τον φρικτό πόνο που ένιωθα στο δεξί μου μηρό. Εξήγησα ότι είχα δοκιμάσει από ασπιρίνες και "βαριά" αντιφλεγμονώδη μέχρι βαρβιτουρικά (Fortathrin, Naprosyn, Lonarid, Niflamol, Norgesic, Voltaren, Mesulid και άπειρα άλλα) χωρίς αποτέλεσμα -δεν βοηθούσαν ούτε στο να μπορέσω να κοιμηθώ. Το... πρόβλημά του ήταν ότι είχα ερεθισμένα διακονδύλια στο... αριστερό γόνατο! Οταν τον συνέφερα λέγοντάς του ότι το πρόβλημά μου είναι στο δεξί πόδι και ότι ο πόνος δεν μ' αφήνει να πάρω ανάσα, είπε το αμίμητο: "Κάνα Ντεπονάκι πήρες;" Γι' αυτήν την εκπληκτική ιατρική οδηγία εγώ έδωσα 30 χιλιαρικάκια! ».

«Αρχές του 2001 ήταν, ρε μάνα;», η ερώτηση προς την κυρία Δικαία. Εκείνη από την κουζίνα παρακολουθεί διακριτικά και απαντά: «Τότε που πήγες στο νευρολόγο στο "Γεώργιος Γεννηματάς";».

«Ναι, τότε. Δεν πήρα καμιά σοβαρή απάντηση για το τι έχω. Επειτα από οκτώ μήνες κάποιος μού είπε να πάω στα Ιωάννινα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Εκεί ο Γιάννης Σαρμάς, νευρολόγος, διέγνωσε από την ίδια μανητική τομογραφία του 1998 έναν όγκο 8 εκατοστών στο μηρό! Μου χάρισε δύο χρόνια υπέροχης ζωής (ώς την υποτροπή μου). Υπήρξε προσεκτικός, ευγενής και ευπροσήγορος σε όλη τη συνεργασία μας. Ακόμη κι όταν έφυγα από την αρμοδιότητά του και με ανέλαβαν οι χειρουργοί και οι ογκολόγοι, εκείνος περνούσε από την κλινική να με δει και να ελέγξει αν χρειάζομαι κάτι. Που ενώ δεν είχε καμιά υποχρέωση, ήταν παρών όταν οι παθολογοανατόμοι μού ανακοίνωναν τα αποτελέσματα της βιοψίας».

Το προσωπό της φωτίζεται, με μάτια εκφραστικά, κινήσεις πιο άνετες και εκδηλωτικές, με έκδηλη ανακούφιση, αρχίζει να μιλά για τις υπέροχες εξαιρέσεις, τους γιατρούς που τη βοήθησαν και τη βοηθούν ακόμη, για τους «επιστήμονες, ανυστερόβουλους, τους δοτικούς, που καμία σχέση δεν έχουν με τους συνήθεις άσχετους, ανασφαλείς και παραδόπιστους φακελάκηδες». Στάζει μέλι γι' αυτούς, ο πόνος λες και απαλύνεται.

Μιλά για την Πέννυ Λιόση, ακτινοθεραπεύτρια στον «Αγιο Σάββα», την Αθηνά Βαδαλούκα, στο Ιατρείο Πόνου του Αρεταίειου, τη Λουίζα Βινη, ακτινοθεραπεύτρια στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, τον Γιώργο Κλούβα, ογκολόγο-χημειοθεραπευτή στο νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν», τον Βαγγέλη Μπριασούλη, ογκολόγο-χημειοθεραπευτή στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων κ.ά.

Μικρή παρένθεση, συνοφρυώνεται, μαζεύεται, η ψυχή της φαίνεται ότι μαυρίζει. Περιγράφει τις στιγμές του 2003 όταν ο όγκος ξαναεμφανίστηκε και η Αμαλία μπήκε στο χειρουργείο. Το χαμογελό της σβήνει όταν σταματά ο χρόνος στις 29 Μαΐου του 2006, όταν οι γιατροί, ύστερα από δεκάδες χειρουργικών προσπαθειών, αναγκάστηκαν να της κόψουν το δεξί πόδι.

Η ώρα περνά, η Αμαλία, καταβεβλημένη από τη χημειοθεραπεία που κάνει, παίρνει βαθιές ανάσες και συνεχίζει. Με το χέρι της ακουμπά το θώρακα.

«Εδώ μέσα, κάπου ανάμεσα στους δεκάδες όγκους, διακρινόταν λίγος πνεύμονας, τον οποίο και χρησιμοποιούσα για να αναπνέω υποτυπωδώς, και μια καρδιά που, παραδόξως, εξακολουθούσε να χτυπά».

«Κάπου στα τέλη του 2006, οι γιατροί μου στο "Ερρίκος Ντυνάν" βρήκαν ένα φάρμακο που κυκλοφορεί προς το παρόν μόνο στο εξωτερικό και που ενδεχομένως θα μου έδινε κάποιες ελπίδες. Μετά κόπων και βασάνων, μετά δύο και πλέον (δυνητικά θανατηφόρους) μήνες γραφειοκρατίας, δικαιολογητικά για τον ΕΟΦ και το ΙΚΑ, πήρα την πολυπόθητη έγκριση για τις τρεις πρώτες δόσεις του φαρμάκου, αφού φυσικά πρώτα ο γιατρός μου κ. Κλούβας αναγκάστηκε να ξεχάσει τη δουλειά του για ώρες ολόκληρες και να κάνει το γραφιά, προκειμένου να φτιάξει τον τόμο δικαιολογητικών που "χρειάζονταν" οι απανταχού καρεκλοκένταυροι για να δικαιολογήσουν το μισθό τους, αφού φυσικά η Κοινωνική Υπηρεσία, οι κυρίες Χατζάκη και Τζώρτζου έπρεπε να υπενθυμίζουν στους δημόσιους τεμπέληδες ότι η κατάστασή μου δεν χωρούσε καθυστερήσεις, αφού φυσικά οι συγγενείς μου έτρεχαν από υπηρεσία σε υπηρεσία για να προσκομίζουν συνεχώς νέα "διορθωτικά" ή συμπληρωματικά δικαιολογητικά - έπρεπε, για παράδειγμα, να γραφτεί και στην τρίτη σειρά ενός εγγράφου τους ότι έχω σάρκωμα, αλλά και στην έκτη!!! Δεν μπορούσαν αλλιώς να το συμπεράνουν κι έπρεπε οι συγγενείς μου να τρέχουν στο γιατρό μου να τον ξανακάνουν γραφιά της ηλιθιότητας».

«Κάποτε πήρα το φάρμακο και... ω! του θαύματος, η κατάστασή μου άρχισε να αντιστρέφεται. Οι πόνοι ελαττώθηκαν σημαντικά, η αναπνοή μου έγινε ευκολότερη, οι αντοχές μου αυξήθηκαν... Οι εξετάσεις έδειχναν για πρώτη φορά μείωση του μεγέθους των όγκων! Και με τους γιατρούς μου, αφού είδαμε ότι αυτό το φάρμακο μου έδινε ζωή, είχαμε την τρελή ιδέα να... εξακολουθήσω να το παίρνω! Και πάλι έπρεπε να πάρω έγκριση από τον ΕΟΦ - παραδόξως, αυτό δεν ήταν χρονοβόρο. Και πάλι όμως έπρεπε να πάρω νέα έγκριση από το ΙΚΑ. Ζητούν αποδείξεις ότι το συγκεκριμένο φάρμακο όντως βελτίωσε την κατάστασή μου - και αυτό είναι πολύ λογικό να το απαιτούν».

Η μητέρα της η κ. Δικαία πήγε 6 ακτινογραφίες που συγκριτικά μεταξύ τους δείχνουν τη βελτίωση της κατάστασής της στην Επιτροπή Εγκρισης Φαρμάκων Εξωτερικού του ΙΚΑ.

«Δεν "πέρασε" το φάρμακο , επειδή χρειαζόταν, λέει, αξονική τομογραφία, ο χρόνος στον καρκίνο δεν είναι αστείο. Στέλνω αξονική τομογραφία, η οποία όμως δεν ήταν πρόσφορη για σύγκριση με τις ακτινογραφίες, αφού είχε γίνει με τη σειρά της σε σύγκριση με πολύ πολύ παλιότερη αξονική, όταν η κατάστασή μου ήταν εντελώς διαφορετική».

«Ελα εδώ, ρε μάνα, να τα πεις κι εσύ, μη νομίζουν ότι λέω υπερβολές». Η κ. Δικαία έρχεται, κουνά το κεφάλι συγκαταβατικά.

«Η αξονική τομογραφία δεν τους ήταν αρκετή επειδή ήθελαν το πόρισμα, από το ακτινοδιαγνωστικό κέντρο, αφού προφανώς δεν ξέρουν να διαβάζουν τα φιλμ και χρειάζονται κάποιον, ίσως και απόφοιτο ΤΕΙ, βοηθό ακτινολόγου, να τους "αποκαλύψει" γραπτώς τι δείχνει η εξέταση... (τέτοια σαΐνια θα κρίνουν για το πώς θα παλέψω για τη ζωή μου, λοιπόν...). Διευκρίνισε η παιδίατρος της επιτροπής ότι "δεν έχουμε το γιατρό στο τσεπάκι μας, θα τον πάρουμε τηλέφωνο και θα του διαβάσουμε το πόρισμα"».

«Επειτα ζήτησαν ακτινογραφία για να κάνουν σύγκριση με τη μία, όπως είπαν, ακτινογραφία που τους είχα στείλει προηγούμενη ημέρα, ενώ εγώ τους είχα στείλει έξι ακτινογραφίες, ώστε να είναι δυνατή η σύγκριση. Εθεσα και πάλι τον (ήρωα!) γιατρό μου σε ρόλο γραφιά ζητώντας του τις υπόλοιπες ακτινογραφίες, και, φυσικά θιγμένος, μου απάντησε ότι δεν είναι ηλίθιος να έχει στείλει μόνο μία ακτινογραφία (με τι θα γινόταν η σύγκριση;). Πήραμε και εγώ και ο γιατρός μου τηλέφωνο στην επιτροπή να τους πούμε να ξαναψάξουν γιατί, ανεξάρτητα με το ότι σε μένα επέμεναν πως είχαν λάβει μία μόνο ακτινογραφία, εμείς ήμασταν σίγουροι φυσικά ότι είχαμε παραδώσει έξι! Τότε καταλάβαμε, έντρομοι, ότι με τον όρο "ακτινογραφία" οι γιατροί της επιτροπής του ΙΚΑ εννοούσαν "πόρισμα ακτινογραφίας"!»

Η Αμαλία σηκώνεται, θέλει να πάει να ξαπλώσει. Κρατά τις πατερίτσες και μαζί πάμε στο υπνοδωμάτιό της με τον υπολογιστή, παρέα με τους χιλιάδες ηλεκτρονικούς της φίλους. Κοιτά τον τοίχο ψηλά και ελπίζει.

Στον τοίχο, ένα απόκομμα από περιοδικό «Από μικρή προκαλούσα φασαρία», ένα σύνθημα που την κάνει να γελά. Δίπλα στο κρεβάτι της, λουλούδια και φωτογραφίες. Ελπίζει και χαμογελά. Ανοίγει το σημειωματάριο και μας διαβάζει:

«Εδώ τα έχω γράψει. Εχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παράλογη γραφειοκρατία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία όπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε, έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους "επιστήμονες", έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, δεν μπορώ συνεχώς να περιμένω από μια Κοινωνική Υπηρεσία και τον πρόεδρο του "Ερρίκος Ντυνάν" να υποκαθιστούν ένα ολόκληρο κράτος».

«Εχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου. Εχω "δει" και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών, φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μου έφτιαξαν το τεχνητό μέλος κ.λπ.), έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπίβλεπτων ειδικευομένων».

«Τις περισσότερες φορές δεν μπορώ να γελάσω γιατί με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δεν μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μία ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχείς επισκέψεις σε νοσοκομεία, από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά, όπως π.χ. τα λατρεμένα μου ανίψια, ώστε να μην τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου».

Θέλω να τη διακόψω, να της πω να μην κουράζεται άλλο, να ηρεμήσει. Εκείνη συνεχίζει:

«Η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας. Ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και των αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το "μαρτύριο" του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου "στη μέση" επειδή δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δεν μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθεί για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον διά παντός τη μεγάλη μου αγάπη, το χορό, έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό "κρακ" που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων, πράγμα που έχω βαρεθεί, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δεν μπορώ να ουρλιάξω...».

Με έναν εγκάρδιο χαιρετισμό και ολόθερμες ευχές όλα να πάνε καλά αποχαιρέτησα την Αμαλία. Στο διάδρομο έριξα μια κλεφτή ματιά στην ακτινογραφία, ευχαρίστησε και με ξεπροβόδισε η κυρία Δικαία. Κατέβηκα τα σκαλιά, η εικόνα της Αμαλίας με συνόδευε έως έξω στην αυλή με τις ανθισμένες πορτοκαλιές. Στο δρόμο, ξεφωνητά, τα παιδιά της Αγίας Βαρβάρας έπαιζαν αμέριμνα μπάλα. Ηθελα να γυρίσω, να χτυπήσω το κουδούνι και να πω της Αμαλίας να ανοίξει το παράθυρο να τα δει. Κοντοστάθηκα. Εφυγα με την ελπίδα το παράθυρο να ανοίξει πολύ σύντομα...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 02/05/2007

Η επόμενη μέρα

Καλημέρα!

Ξημέρωσε. Ο ήλιος ξεπρόβαλε δειλά δειλά και τύλιξε τρυφερά με τις ακτίνες του την πόλη. Οι άνθρωποι ξύπνησαν, ντύθηκαν και ξεκίνησαν για τις δουλειές τους. Έτσι και εγώ. Σηκώθηκα, έκανα ένα μπάνιο, έφτιαξα πρωινό -όπως πάντα- και έκατσα να διαβάσω. Άνοιξα τα πατζούρια και κοίταξα στον ορίζοντα μέχρι η θάλασσα και ο ουρανός να ενωθούν και να μου "απαγορέψουν" να κοιτάξω παρά πέρα. Σαν να λένε ότι δε χρειάζεται να πας παρακάτω. Αυτό είναι το καλύτερο πράγμα. Αυτό είναι ό,τι ψάχνεις. Αυτή είναι η ισορροπία. Τότε έτρεξα στον υπολογιστή και μπήκα στο site της Γενικής Γραμματείας της Νέας Γενιάς και έψαξα να βρώ την ισορροπία μου.

Ψάχνοντας, βρήκα αυτό που ήθελα. Η κλήρωση για το πράγραμμα "Διακοπές και Εθελοντισμός 2007" θα πραγματοποιηθεί στις 3 Ιουνίου. Επιτέλους θα μάθω εάν θα είμαι μέσα στους τυχερούς ή όχι! Ανάμεικτα συναισθήματα, χαράς, άγχους, αγωνίας, προσμονής. Μακάρι...

Υπολογίστε και εσείς το χρόνο που μπορείτε να διαθέσετε για κάποιον άλλον, τη βοήθεια που μπορείτε να δώσετε και βγείτε από τα καβούκια σας. Γιατί πού ξέρετε; Μπορεί κάποια στιγμή να χρειαστείτε κι εσείς ένα χέρι από κάποιον "άγνωστο". Δε χρειάζεται να νιώσετε άσχημα αν δε μπορείτε να ακολουθήσετε κάποιο πρόγραμμα Εθελοντισμού. Φτιάξτε το δικό σας πρόγραμμα: Χαμογελάστε, δώστε τη σειρά σας σε κάποιον που το έχει ανάγκη, παραχωρείστε προτεραιότητα σε κάποιον που μπορεί να βιάζεται περισσότερο από εσάς, δώστε τη θέση σας σε κάποιον μεγαλύτερο.

Ακόμα κι αν δε βρεθείτε στη θέση τους...με το χαμόγελό σας και τη διάθεσή σας, θα έχετε πάρει πολύ περισσότερα από όσα φαντάζεστε, απλά για να συνεχίσετε τη μέρα σας!

Τέρμα το διάλειμμα. Πάω για διάβασμα πάλι..

Δεν ξέρω...

Δεν ξέρω τι θέλω, ποιον θέλω, γιατί τον θέλω... Δεν ξέρω πολλά κι αυτό το ξέρω. Νιώθω παρόλα αυτά ότι κάτι λείπει, μου λείπει. 'Ισως είσαι εσύ που λείπεις, ίσως είναι απλά "αυτό" που λείπει, ίσως πάλι και να μην υπαρχει τίποτα. Γιατί ποιος το λέει πως πάντα υπάρχει κάπου αλλού κάποιος που σκέφτεται σαν και εσένα; Γιατί ποιος το πιστεύει; Γιατί δεν ξέρω τι γίνεται;
Και κάποτε αυτό με τρέλαινε, με αποσυντόνιζε, με αποδιοργάνωνε. Τώρα απλά μου αρέσει!

Δεν ξέρω τι γίνεται και δεν χρειάζεται! Δεν το χρειάζομαι τώρα πια... Ό,τι είναι να ρθεί, θα ρθεί στο χρόνο του σκέφτομαι. Και μετά αναρωτιέμαι πόσο σχετικός είναι αυτός ο χρόνος....

Πόσος καιρός πέρασε χωρίς να σε δώ;
Πόσος καιρός πέρασε χωρίς να ξέρω;
Πόσος καιρός πέρασε χωρίς να μου λείψεις;
Πόσος καιρός πέρασε που δεν έχω μυρίσει αυτό το άρωμα, το άρωμά σου;
Πόσος καιρός πέρασε από τότε που έχεις να με κοιτάξεις κατάματα δίχως να φοβάσαι μήπως και καταλάβω τι ζητάς;
Πόσος καιρός πέρασε....

Αλήθεια πάντα έτσι ήμουν;
Κάποτε φοβόμουν περισσότερο θυμάμαι.
Κάποτε θυμόμουν περισσότερα θυμάμαι.
Κάποτε σε σκεφτόμουνα θυμάμαι.

Και τώρα σε σκέφτομαι. Σε νιώθω. Σε αγγίζω. Αλλά δεν ξέρω. Δεν ξέρω πότε θα ρθεις. Δεν ξέρω εάν θα έρθεις. Δεν ξέρω τι μορφή θα χεις. Μα κυρίως δεν ξέρω εάν μπορώ και χωρίς εσένα. Και το θλιβερό είναι ότι μπορώ. Μήπως όμως είναι πιο θλιβερό ότι επιλέγω να μήν είμαι χώρια σου;

Και τα χρόνια περνάνε και εγώ απλά αναρωτιέμαι.... υπάρχεις; θα σε βρώ ποτέ;

Ένα άλλο τηλεφώνημα που ήρθε από πολύ πιο μακριά έφερε δυσάρεστα νέα. Ένας χρόνος προετοιμασίας, άγχους, τρεξίματος συμπικνωμένος σε 2 ώρες. Τόσες προσδωκίες, δικές του και των άλλων. Μεγάλες προσδωκίες. Τον φτάνουν εδώ. Μπροστά σε 3 θέματα. Ξεκινά να γράφει. Γράφει. Γράφει. Περνά η πρώτη ώρα και εκείνος τελειώνει το πρώτο θέμα. Κοιτά το ρολόι και έντρομος συνειδητοποιεί ότι του έχει απομείνει μόλις μία ακόμη ώρα. Ξεκινά το δεύτερο θέμα. Γράφει. Γράφει. Γράφει. Και ξαφνικά σταματάει.
Κοκκινίζει. Ιδρώνει. Τον σφίγγουν τα ρούχα του, το ρολόι του, το σώμα του ολόκληρο. Κοιτάει τα λεπτά λές και εκείνα είναι τα τελευταία λεπτά της ζωής του. Και εκείνος εκεί. Κάπου ανάμεσα στο ρολόι και στην κόλλα. Κάπου ανάμεσα στον ιδρώτα και στο στυλό. Κάπου ανάμεσα στο να περάσει ή όχι. Και εκείνος εκεί. Χωρίς να μπορεί να σκεφτεί τίποτα, εκτός από την χαμένη του ψυχραιμία. Σαν ένας βασιλιάς που έπεσε από το θρόνο του και έχασε τα προνόμιά του. Σαν ένας καθηγητής που ξέχασε το μάθημα που έπρεπε να διδάξει. Σαν ένα παιδί που άφησε για λίγο το χέρι της μητέρας του και χάθηκε μέσα σε μια απέραντι ανθρωποφάγο πολιτεία.
Στενοχωρημένος, γυρνά σπίτι και ψάχνει από κάπου να πιαστεί, να σωθεί, να συνεχίσει. Και τότε παίρνει τηλέφωνο. Θολωμένος ακόμα από την πίεση, τα νεύρα, τη στενοχώρια. Δεν ξέρει τι να πει, τι να σκεφτεί, τι να κάνει. Όλα έγινα τόσο γρήγορα. Μέσα σε μια ώρα. Εάν είχε λίγη ώρα παραπάνω, εάν... Σκέψεις άσχημες κατακλίζουν το μυαλό του. Προσπαθεί να καταλάβει, να το προλάβει, να μην χάσει.
Αύριο δίνει μάθημα. Χ_ώρες μακριά του. Χωρίς να μπορώ να βοηθήσω. Και μου την δίνει τόσο όταν δε μπορώ να κάνω κάτι. Ελπίζω και εύχομαι κάποιος Άλλος να κάνει κάτι, ό,τι μπορεί. Τώρα που τον χρειάζεται...
Καλή επιτυχία! Όλα θα πάνε καλά! Πρέπει να πάνε καλά, γιατί το αξίζεις!

Καληνύχτα

Ασυναρτησίες...

Ντριν

Ντριν

Εμ: Παρακαλώ; (το σηκώνω)

Διδ: Είναι εδώ. Τι κάνεις;

Εμ: ... (σιωπή ελάχιστων δευτερόλεπτων)


Μέχρι να ανοιγοκλείσω το τα βλέφαρά μου, σκέφτομαι:

1. Παίρνω το αυτοκίνητο και έρχομαι.
2. Και πώς να σκάσω μύτη σαν cool τυπάκι;
3. Δεν πάω πουθενά. Θα κάτσω σπίτι.
4. Με ποιον είναι;
5. Καλά και τι κάνει εκεί; Αυτός είναι δικός μας χώρος. Γιατί εισβάλλει έτσι;
6. Καλά είναι;
7. Τι παραγγείλανε;
8. Είπε τίποτα;
9. Γιατί να ρθω;
10. Γιατί θέλω.
11. Μα δεν θα με βγάλει πουθενά και αυτό δεν το θέλω.
12. Τι να φορέσω; Σταράκια ή γοβάκια;
13. Γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά;
14. Γιατί δεν αποφασίζω απλά;
15. Πόσο καιρό έχω να τον δω;
16. Σίγά και τώρα άμα πάω, θα τον δώ; Πάλι τα παπούτσια μου θα κοιτάω.
17. Σταράκια θα βάλω.
18. Δεν πάω πουθενά!
19. Δε θέλω ούτε καν να τον βλέπω.
20. Μακάρι να 'ναι καλά...


Εμ: Καλά. Εδώ.

Διδ: Καθόμαστε μέσα. Ήρθανε, μας είδανε και μπήκαν μέσα και χαιρέτησαν. Ρώτησαν πότε θα ρθούν και οι άλλες. Μπύρες πήραν και έκατσαν έξω.

Εμ: ...

Διδ: Και σήμερα το συζήταγα με την Φ.

Εμ: ...

Διδ: Εσύ; Καλά; Τι κάνεις;

Εμ: Καλά. Εδώ. Στο Ιντερνετ χαζεύω.

Διδ: Με τη σχολή όλα καλά σήμερα; Ανέβηκες τελικά;

Εμ: Ναι, αλλά τζάμπα. Πρέπει να ξαναπάω. Αύριο θα κατέβω κέντρο.

Διδ: Α, ναι; Να μιλήσουμε. Θα πάω και εγώ για κάτι βιβλία.

Εμ: Οκ

Διδ: Έγινε. Θα μιλήσουμε. Φιλιά

Εμ: Να προσέχετε... Φιλιά


Πόσες σκέψεις μπορούν να περάσουν απο το μυαλό χωρίς να προλάβεις να το καταλάβεις. Απλά αντιδρά στο οποιοδήποτε ερέθισμα. Και αυτό δεν ήταν οποιοδήποτε ερέθισμα. Και έμεινα σπίτι, γιατί τι άλλο να κανα; ...Αφού αυτό σκέφτηκα.

Θέλω να βρέξει!

Όλο το πρωινό διάβαζα. Έτσι, ήρθε το μεσημέρι χωρίς να το καταλάβω. Έφαγα και είπα να ξαπλώσω. Ενώ βρισκόμουν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, κάπου ανάμεσα στο χώρο της φαντασίας και της πραγματικότητας, σε αυτό το γλυκό μεταίχμιο ήρθε στη μυτούλα μου μια μυρωδιά περίεργη.
Ένας αέρας κρύος τύλιξε το σώμα μου και με τράβηξε απαλά από τα χέρια του Μορφέα. Δεν άνοιξα τα μάτια. Δεν ήθελα να δώ τίποτα. Ήθελα να αφεθώ στο παιχνίδι του και το έκανα. Και τότε τα κατάφερα. Έδωσα όλη την προσοχή μου στην μυρωδιά που ο παράξενος ταξιδιώτης μου έφερνε στο δωμάτιο. Απομόνωσα όλες τις άλλες αισθήσεις και κράτησα μόνη αυτήν αιχμάλωτη του εαυτού μου. Και τότε μου ρθε η μυρωδιά της βροχής. Δροσερή, καθαρή και απόλυτη.
Έμεινα εκεί, στο κρεβάτι κολλημένη να αναρωτιέμαι πόσο τρελή μπορεί να είμαι. Μ'αρέσει η βροχή. Μ'αρέσει πολύ! Έχει το δικό της ρυθμό, άλλοτε γρήγορο και άλλοτε αργό. Απελευθερώνει μυρωδιές που κρύβονται φοβισμένες και περιμένουν να ρθει κάποιος να τις ανακαλύψει. Αποκλείει του ανθρώπους μα ταυτόχρονα τους φέρνει και πιο κοντά.
Σκέψου να δύει ο ήλιος και μικρές μικρές σταγόνες να ξεκινήσουν να πέφτουν. Φαντάσου να κοιτάς τη δύση και τα χρώματα μέσα από τα δάκρυα του ουρανού. Και μόλις ο ήλιος χαθεί, η βροχή να δυναμώσει. Εσύ να σαι σπίτι, χωρίς πολλά πολλά φώτα, με βρεγμένο κεφάλι από τη βροχή που σε πέτυχε στο δρόμο της επιστροφής σου, ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και χαμηλά τη μουσική, να συλλογίζεσαι: "'Ολα καλά πήγαν και σήμερα" και με ένα χαμόγελο κλεμμένης ευτυχίας να σε παίρνει ο ύπνος.
Μακάρι να έβρεχε σήμερα...

Υ.Γ.: Πάω να ξαπλώσω πάλι και ελπίζω αυτήν τη φορά να κοιμηθώ, γιατί πρέπει να συνεχίσω το διάβασμα.

Ο Γίγαντας (β' μέρος)

Μετά από παράκληση- προτροπή του 2σχ2 αποφάσισα να βάλω και μία φωτογραφία του εσωτερικού του γίγαντα, ή καλύτερα ό,τι έχει απομείνει από το εσωτερικό του αυτοκινήτου - ο Θεός να το κάνει αυτοκίνητο- για να δωθεί τώρα μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του. Απότερός μου στόχος βασικά είναι να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου μαζί σας μετά, στην αλλαγή (όχι φύλου), στην τελειποίησή του. Για να βαφτεί βγήκαν όλα τα καθίσματα, εκτός από το κάθισμα του οδηγού και όλες οι "ταπετσαρίες" απο τις πόρτες και γενικότερα έμεινε ένα κάθισμα και το τιμόνι σχεδόν.




Και να φανταστεί κανείς ότι εγώ τη Φιλολογία προσπαθώ να τελειώσω...

Ο Γίγαντας (α' μέρος)

Ταχύτητα! Σε ποιον δεν αρέσει; Ειδικά, όταν ταξιδεύεις τουλάχιστον 1 φορά τον μήνα με ένα αυτοκίνητο των 200 αλόγων από τα 10 σου χρόνια, λογικό δεν είναι να σου αρέσει; Λογικό δεν είναι να έχουν δει τα μάτια σου πολλά πράγματα και εκτός Αθήνας (ευτυχώς); Λογικό ή όχι, εμένα μ'αρέσει!
Τώρα όμως έρχεται η μικρή Μ... (εγώ δηλαδή) και σκέφτεται: έχεις κάνει τόσα ταξίδια, έχεις δει διάφορα, μάλλον την εμπειρία σου αυτή πρέπει να την εκμεταλλευτείς διαφορετικά. Και έτσι και έκανα. Έβαλα τον εαυτό μου μέσα στο αυτοκίνητό μας με τα 200 αλογα να χλιμιντρίζουν, έβαλα τον εαυτό μου μέσα σε ένα αυτοκίνητο με 100 άλογα και σε ένα αυτοκίνητο με 50. Φαντάστηκα, που θα μπορούσα να πάω, τι χρήση θα του κάνω και αποφάσισα ότι αν βάλω την μικρή Μ... μέσα σε ένα αυτοκίνητο και αφήσω κάτω από το νευρικό ποδαράκι της 100 άλογα, τότε δε θα αντισταθεί και θα τα ελευθερώσει από τον στάβλο τους, πράγμα αν όχι παράτολμο, σίγουρα επικίνδυνο. Έτσι, αποφάσισα να φτιάξω τον γίγαντα!

Ο Γίγαντας, είναι ένα Fiat 500 του 1962 με οροφή και τεχνικά χαρακτηριστικά που σκίζουν μέσα στην πόλη, δηλαδή λιγότερα από 500 κ.ε., γύρω στα 19 άλογα και τελική 95 χλμ/ώρα. Ένα αυτοκινητάκι που είχε ξεχαστεί τα τελευταία 5 χρόνια μέσα στο γκαράζ και ήρθε η ώρα του να βγεί, να φτιαχτεί, να γίνει κουκλίστικο και ασφαλές για τη μικρή Μ... και να βγεί και πάλι στους δρόμους. Μπορεί να μην τρέχει, αλλά τις διαδρομές που χρειάζεται, μπορεί να τις κάνει. Ακόμα και διακοπές θα πάμε μαζί! Θα φτάσει Πειραιά, θα μπει στο καράβι και από εκεί σε οποιοδήποτε νησάκι και να βγεί, θα διαπρέψει! Νομίζω ότι δε χρειάζομαι παραπάνω, ε; Άσε που θα βρίσκω να παρκάρω και παντού!
Αν, λοιπόν, σε κανα 2 μήνες τύχει να κάνετε βόλτα στην Ποσειδώνος και στη δεξιά λωρίδα, περάσετε σα σχεδόν σταματημένο τον γίγαντα, που μπορεί να έχει προκαλέσει κυκλοφοριακό χάος με τα 50 χλμ που θα πηγαίνει, μη τον μαλώσετε. Απλά, κορνάρετέ του παιχνιδιάρικα, γιατί αυτό είναι: το καινούριο μου παιχνίδι!

Καλές βόλτες!

Υ.Γ.: Τον έβαψα με αυτό το διακριτικό χρωματάκι, γιατί είναι που είναι μικρός, τουλάχιστον να φαίνεται... Έχει πολύ δουλειά ακόμα, μέχρι και καθίσματα του αλλάζω.

Ατί_θ_ασος...

Σαν άτι το μυαλό μου τρέχει, καλπάζει μακριά για άλλα μέρη, για άλλα ταξίδια. Σα να κρύβω έναν άσσο στο μανίκι μου...τον νου μου! Δε χρειάζεται τίποτα. Ούτε λεφτά, ούτε οργάνωση, ούτε αυτοκίνητο. Με έναυσμα μια εικόνα, ένα τραγούδι, ένα πρόσωπο ή δίχως αυτά ξεκινά ένα ταξίδι για το άγνωστο.
Άγνωστο είπα; Όχι, ακριβώς. Αυτό το ταξίδι το κάνει συχνά -αν και δεν έχει πάντα προορισμό- με αποτέλεσμα να μην είναι ακριβώς άγνωστο. Έχει μάλλον τον απόλυτο συνδυασμό! Αυτό που ψάχνω παντού, σε πρόσωπα και καταστάσεις, σε εικόνες, ήχους και μυρωδιές. Καταφέρνει με έναν τρόπο περίεργο και ανεξήγητο για μένα να είναι οικείο, γιατί ταξιδεύει συχνά. Άγνωστο, γιατί ποτέ δεν ξέρω που θα με βγάλει. Και μυστηριώδες, γιατί με θρέφει με έναν τρόπο μαγικό. Είναι πηγή ζωής, αν και κάποιες φορές μπερδεύομαι τι από αυτά που μου δείχνει ανήκουν στη σφαίρα της πραγματικότητας και τι ανήκει στη σφαίρα του φανταστικού!

Είπα σήμερα να πάρω μαζί μου και εσάς αν θέλετε.. Ξεκινάμε λοιπόν.

Κάθομαι στο γραφείο μου, δίπλα από το παράθυρο. Κοιτάζω έξω και το βλέμμα μου φτάνει μέχρι τη θάλασσα. Τα μάτια μου έχουν καθηλωθεί στα μικρά φωτάκια που αχνοφαίνονται. Το σώμα μου βγαίνει από το κόκκινο φορεματάκι μου, ανεβαίνει ψηλά και κατευθύνεται προς τα εκεί. Δεν κοιτάζω πίσω. Ξέρω πως θα μείνει εκεί στην καρέκλα μου και θα περιμένει υπομονετικά να επιστρέψω. Περνάω πάνω από πολυκατοικίες, δρόμους, πλατείες και κόσμο και φτάνω στη θάλασσα. Τα φωτάκια τώρα έχουν πληθήνει, έχουν μετατραπεί σε πλωτές πολιτείες μικρές και μεγάλες.
Ψάχνω και βρίσκω ένα μικρό ιστιοπλοϊκό. Είναι μπλέ με άσπρες γραμμές, που τυλίγουν τις καμπύλες του. Μέσα είσαι εσύ και με περιμένεις. Σε έχω στήσει 22 χρόνια, αλλά δεν ανησυχείς. Περιμένεις υπομονετικά. Με μια απέραντι σιγουριά. Ξέρεις ότι σε ψάχνω και, κυρίως, ξέρεις ότι θα σε βρώ. Έχω καθήσει στα σκαλιά της καμπίνας και σε χαζεύω. Δίχως να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω μου, απλά λές: "ξεκινάμε;". Χαμογελώ και ανεβαίνω πάνω, να λύσω τα πανιά για να φύγουμε.
Ο αέρας θα μας πάει. Φυσάει και δίνει ώθησει στο πανί, που παίρνει το σχήμα στήθους έφηβης κοπέλας, που προσπαθεί να σχηματιστεί. Ο αέρας που χαϊδεύει τα πρόσωπά μας, που μας δίνει πνοή. Ο αέρας που φέρνει τη μυρωδιά της θάλασσας και της αλμύρας στη μύτη σου και που ανακατέβει, σα μικρό παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο, τα μαλλιά σου. Αυτός σα δεύτερος καπετάνιος πάνω στο σκαρί θα αποφασίζει την ώθηση που θα μας δώσει, γρήγορα ή αργά, ανάλογα το σημείο, την ώρα, τις ορέξεις.
Προορισμός; Τι άλλο; Οι Παξοί... Ένα νησί τόσο μικρό, ώστε να έχει τα απαραίτητα, δηλαδή ηρεμία, οικειότητα και χαμόγελα. Όχι άγχος, όχι έγνοιες, όχι εργασίες και, κυρίως, όχι πτυχιακή. Νησί πράσινο με γαλάζια νερά, λευκά βότσαλα και υπέροχα ταβερνάκια, μεζεδάκια, ουζάκια.
Θα μαστε εκεί το ξημέρωμα. Τα δελφίνια θα μας κάνουν συντροφιά στο ταξίδι καθώς θα διασχίζουμε το Ιόνιο κάνοντας διάφορες "στάσεις" για τα απολύτως απαραίτητα...

Γαβ!Γαβ!

Κοιτάζω και το κόκκινο φορεματάκι με τυλίγει. Η σκύλα μου μου φωνάζει. Μάλλον κατάλαβε ότι ταξίδευα. Μάλλον ζήλεψε που δεν την πήρα μαζί μου. Έχει ακουμπήσει τη φάτσα της στα πόδια μου και μου ζητά ένα εισιτήριο για το επόμενο ταξίδι...

Υ. Γ.: Ταξιδέψτε... με ή χωρίς σκύλο!

Υ.Γ.: Εάν δεν έχετε πάει Παξούς...κρίμα!

Επόμενη στάση Ακρόπολη

Από τα μεγάφωνα του μετρό ακούγεται η οικεία -πλέον- φωνή να λέει: "στάση Ακρόπολη". Δίχως δεύτερη σκέψη κατεβαίνω από το βαγόνι και ανεβαίνω τις σκάλες. Ένας υπέροχος ήλιος σε τυλίγει τόσο ζεστός, ώστε να μην κρυώνεις και τόσο κρύος, ώστε να μην ιδρώνεις. Η ώρα είναι 18:15. Ξέρω σε έχω στήσει το ακαδημαϊκό τέταρτο, και να σκεφτεί κανεις ότι δεν είμαι καν ακαδημαϊκός, αλλά... ποτέ δεν κατάφερα να υπολογίσω σωστά το χρόνο. Σε κοιτώ, έχεις αυτό το χαμόγελο της κατανόησης. Άνοιξε, μου λες, και μας περιμένει! Έχουμε ήδη ξεκινήσει να περπατάμε σε έναν από τους πιο όμορφους δρόμους της Αθήνας, στη Διονυσίου Αεροπαγίτου και η Έκθεση Βιβλίου ανοίγεται μπροστά μας...

Εκθέσεις, εκδηλώσεις, προβολές, 300 περίπτερα και παιδικές παραστάσεις σας περιμένουν! Από Πέμπτη 3 έως και Δευτέρα 14 Μαϊου (καθημερινά από 18:00 έως 22:00, Παρασκευή και Σάββατο από 18:00 έως 22:30 και Κυριακή από 10:00 έως 14:00 & από 18:00 έως 22:30) ο πεζόδρομος Διονυσίου Αεροπαγίτου φιλοξενεί την Έκθεση του Βιβλίου. Πάρτε κάποιον φίλο, συγγενή, με παρέα ή χωρίς βάλτε στο προγραμμά σας αυτήν τη βόλτα. Αγοράστε ένα βιβλίο για κάποιο αγαπημένο πρόσωπο ή για τον εαυτό σας. Μην το αφήσετε για αύριο... σήμερα να πάτε!

Εμείς πήγαμε και η αλήθεια είναι ότι μια φορά δε μας έφτασε, παρά μόνο για να δούμε τη μια μεριά των περιπτέρων. Βέβαια την πρώτη φορά το συνδυάσαμε και με ουζάκι και μεζεδάκια στου Ψυρρή. Κάντο και εσύ!

Υ.Γ._: Μην πάτε για ουζάκια πριν, γιατί μετά δεν θα ξέρετε τι θα αγοράσετε και για ποιον... :-)

Υ.Γ.__: Για την Α. που τη στήνω άθελά μου και με ανέχεται..

Ένα διαφορετικό παιδί

Εχθές από νωρίς αποφάσισα να μείνω σπίτι το βράδυ, να δω 50 - 50, να ακούσω λίγη μουσική, να χαθώ στα άγνωστα μονοπάτια του internet και να κοιμηθώ σχετικά νωρίς. Έτσι και έκανα.
Κατά την διάρκεια του 50 50 -κλασικά- έπεσαν ορισμένες διαφημίσεις. Και πόσο μου την δίνουν οι διαφημίσεις...! Ελάχιστες φορές μου άρεσε κάποια διαφήμιση. Συνήθως παρουσιάζουν εξιδανικευμένες οικογενειακές καταστάσεις. Σε βομβαρδίζουν με επιθυμίες "τους" που στις παρουσιάζουν ως ανάγκες. Και γενικότερα αυτό το κυνήγι της ευτυχίας δε με πολυαποσχολεί, ίσα ίσα από ένα σημείο και έπειτα καταντάει και ενοχλητικό θα έλεγα. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που αποφεύγω την τηλεόραση, εκτός του ότι την βαριέμαι.
Χθές όμως είδα μία από τις διαφημίσεις που θεωρώ αρκετά έξυπνες. Ένα κοριτσάκι σε πολύ τρυφερή ηλικία τρέχει στο μπάνιο, αδειάζει ένα τσαντάκι με καλλυντικά και βρίσκει ένα ψαλίδι. Πάει τότε μπροστά στον καθρέφτη που δε φτάνει και τόσο καλά και κόβει τα μαλλάκια του. Είναι μια εικόνα αρκετά οικεία για πολλούς από εμάς αν αναλογιστούμε την παιδική μας ηλικία. Μετά από λίγο χτυπάει το κουδούνι και τρέχει όλο χαρά προς την πόρτα, την ανοίγει και μπαίνει μέσα ένα άλλο παιδάκι που δεν έχει καθόλου μαλλιά και φορά ένα καπέλο. Τότε τα δυο παιδιά χαρούμενα ανταλλάσσουν αυτά που έχουν. Δηλαδή το κοριτσάκι δίνει κάποιες από τις τούφες που έκοψε και το άλλο παιδάκι του δίνει το καπέλο του.
Η διαφήμιση αφορά παιδιά που έχουν καρκίνο. Δείτε την.

...και είχα δημιουργήσει καλή εντύπωση!

Τις τελευταίες μέρες βρίσκεσαι σε μία από τις καλύτερες φάσεις σου. Δηλαδή...αφασία!

Κάθεσαι στον καθρέφτη, βάφεσαι, ετοιμάζεσαι για να βγείς και έχεις το ράδιο σιγανά να παίζει. Πιάνεις τον εαυτό σου να χαμογελά, να φορά τα τακούνια του και να τραγουδά Αλκίνοο... "Μάλλον πρέπει να το προσέξεις αυτό" λές στο εαυτό σου που συνεχίζει ανενόχλητος να σιγοψιθυρίχει: ειμαι παράξενο παιδί και σκοτεινό.

Η ώρα έφτασε, το τηλέφωνο χτύπησε και τα τακούνια ακούγονται καθώς κατεβαίνεις γρήγορα τη σκάλα. Μια νύχτα ξεκινά. Γιατί την νύχτα όλα αλλάζουν, μεταμορφώνονται, παίρνουν και δίνουν άλλη πνοή, σα να μην ξέρουν τι θέλουν ακριβώς, σα να βρίσκονται σε ένα μόνιμο δίλλημα, σε ένα συνεχόμενο μεταίχμιο, το οποίο δεν έχει άλλη απάντηση από το προφανές.

Οι ώρες περνούν, τα γέλια φουντώνουν. Παρέα που θέλει να ταιριάξει, αν και δεν ξέρει ακριβώς τι την ενώνει, βλέμματα ερευνητικά και στόχος ένας: να περάσουμε καλά. Κάποιος πίνει μαργαρίτα, άλλος διηγείται πώς τα πέρασε το Πάσχα, ενώ ένας τρίτος έχει χαθεί ήδη καθώς σε κοιτά επίμονα και σκέφτεται: "ούτε ένα χρόνια πολλά; γιατί; γιατί κατευθείαν στα βαθειά;".

Η βραδιά εξελίσσεται, παραγγέλνεις δεύτερη μαργαρίτα. Δίχως να καταλάβεις πώς και γιατί λές το όνομα που δεν πρέπει...φεύγει απλά από το στόμα σου. Και σκέφτεσαι: και είχα δημιουργήσει τόσο καλή εντύπωση! Στην αρχή ζητάς συγγνώμη από τον εαυτό σου που αναφέρθηκες σε κάτι που έχει τελειώσει, μέτά αναρωτιέσαι αν έχει πραγματικά τελειώσει. Κοντοστέκεσαι για λίγο και μετά είσαι σίγουρη. Μιλάς απλά για μια εμπειρία, μακρινή και ξένη από σένα. Το θέμα δεν είναι αυτό το όνομα, αλλά όσα θα έρθουν. Και το περίεργο στην όλη ιστορία είναι οτι πλέον το πιστεύεις ότι θα έρθουν άλλα, διαφορετικά, στα οποία θα δώσεις την έμπνευση που χρειάζονται για να δημιουργήσουν και θα σε εμπνεύσουν και εκείνα για να δημιουργήσεις και να μάθεις τον εαυτό σου λίγο καλύτερα.

Έτσι σταματάς να το σκέφτεσαι και συνεχίζεις την κουβέντα, που σου επιβεβαιώνει πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι, πόσα λίγα ξέρεις και πόσο δρόμο έχεις ακόμα να διανύσεις. Και συνειδητοποιείς ότι τελικά δεν ήταν μια απλή εντύπωση.. Λές καληνύχτα και φεύγεις...

Καληνύχτα.

"Τρελαίνομαι να με ξυπνάς έτσι..."

Στην άλλη άκρη της γραμμής αναρωτιέται, κοκκινίζει και όμως δεν το παραδέχεται ότι τρελαίνεται να ξυπνά έτσι. Σκέφτεται ότι είναι αλήθεια, ότι της αρέσει, αλλά αρκεί αυτό; Λέει "καληνύχτα" κλείνει το τηλέφωνο χωρίς δεύτερη σκέψη. Φοβάται μήπως το παραδεχτεί, μήπως τα λόγια της έχουν συνέπειες που δεν μπορεί να ελέγξει, μήπως...

Το μεγαλύτερο θηρίο είναι ο άνθρωπος, λένε. Και όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο πολύ ανακαλύπτει τον εαυτό της και αντιλαμβάνεται ότι το θηρίο που κρύβει μέσα της είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που φανταζόταν. Οι αντοχές, η υπομονή, η επιμονή, τα θέλω της και το πείσμα της διαφέρουν, αλλα αυτό που την τρομάζει περισσότερο είναι ό,τι την ικανοποιεί ή μάλλον ό,τι την ικανοποιούσε κάποτε, αλλά τώρα δεν της αρκεί.

Ψάχνει. Ψάχνει συνέχεια. Κοιτάζει κάτι, το ξεφλουδίζει, με στόχο να βγάλει τις "φλούδες" ελπίδες και να δει τι απομένει. Αφήνει πίσω πράγματα. Αφήνει αρκούδους και αλήτες και προχωρά. Τελικά ανακαλύπτει ότι έχει αρχίσει και ξεχωρίζει τα πρόσωπα από τις καταστάσεις. Συνειδητοποιεί ότι της άρεσαν και τα δύο, όμως τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Όμως η αλήθεια είναι πως...τρελαίνομαι να με ξυπνούν έτσι.

Μεγάλη Παρασκευή

Μεγάλη Παρασκευή κι όμως εδώ είναι σαν απλή Παρασκευή. Καλά που υπάρχει και η καλωδιακή και ακούγονται χαμηλά οι ψαλμωδίες από την ακολουθία του επιταφίου. Η Μεγάλη Εβδομάδα φτάνει στο τέλος της. Τα πάθη του Χριστού για άλλη μια φορά ειπώθηκαν, ακούστηκαν, αναλύθηκαν, παρουσιάστηκαν στις οθόνες και στις εφημερίδες και δεν κατέληξαν για μια ακόμη φορά κάπου συγκεκριμένα. Αλλοι πίστεψαν, γιατί είχαν την ανάγκη να πιστέψουν, άλλοι γιατί δεν είχαν εναλλακτική και άλλοι αδιαφόρησαν.

Και εγώ εδώ. .

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο της κουζίνας. Το σούρουπο απλώνεται αργά, καρτερικά, σαν κάτι να προσπαθεί να κρύψει. Ο Όλιβερ Τουίστ θα ξεπροβάλει από κάποια μεριά με δυο μάτια φοβισμένα και παθιασμένα για μια καλύτερη ζωή. Τα μικρά παράθυρα και τα μουντά τουβλάκια μαζί με μια περίεργη συννεφιά συμπληρώνουν πλήρως το σκηνικό του Λονδίνου.

Ο επιτάφιος πλέον έχει βγεί από την Μητρόπολη. Η Μητροπόλεως κατάμεστη από κόσμο, η μπάντα σταμάτησε και η καμπάνα χτυπά, βγάζοντας έναν λυπημένο ήχο, άνθρωποι με φαναράκια και κεριά ακολουθούν τον επιτάφιο θρήνο. Ανθρωποι διαφορετικοί μετάξύ τους, νέοι, γέροι, ξανθοί, μελαχρινοί, πλούσιοι, φτωχοί, ανθρωποι με προβλήματα ή μη.


Και εγώ εδώ..

Διαβάζω ένα βιβλίο που πήρα μαζί μου για το ταξίδι. Ένα βιβλίο για δυο παιδιά, για δυο πλάσματα που το μόνο που ήθελαν ήταν να μεγάλώσουν και να "φύγουν μπροστά" και όταν τα κατάφεραν, κατάλαβαν και έγιναν ξανά παιδιά. Είναι μόλις Παρασκευή και το βιβλίο έφτασε στο τέλος του.


Η πραγματικότητα είναι εδώ όμως. "Αύριο θα πάμε στην Ανάσταση;", ρωτά κάποιος. Να καταλάβουμε και λίγο Πάσχα. Μάτια που σε κοιτάζουν και περιμένουν να τα βοήθήσεις απλά με ένα "ναι" μήπως και έρθουν λίγο πιο κοντά στο Θεό. Οι τελευταίες ακτίνες του ηλίου μας αποχαιρετούν βάφοντας ροζ τον ουρανό και τα σύννεφα - όπου καταφέρουν να περάσουν.


Κι εγώ εδώ..

Χ-ώρες μακριά να αναρωτιέμαι...μηπώς έπρεπε να στείλω μήνυμα;

How I wish you were here…

Η ένταση του DVD είναι χαμηλή, όμως από το ηχείο που έχει τοποθετηθεί σε περίοπτη θέση και τυχαίνει να βρίσκετε αρκετά κοντά στο κεφάλι μου παίζει μια γνωστή μελωδία: “ How I wish you were here”.

Ξένοιαστα χαμόγελα τριγύρω, φιλικά πειράγματα, μάγουλα που κοκκινίζουν από λόγια, σκέψεις, ίσως να φταίει και το κρασί, δεν ξέρω. Ακούμε με προσοχή την περιγραφή μιας Δευτέρας, για πολλούς όχι και τόσο διαφορετικής από τις άλλες, αλλά για κάποιους τόσο ξεχωριστή, μονάδική ίσως. Πρόσωπα που περιγράφουν, πρόσωπα που ακούν, πρόσωπα που αναπολούν. Λες και όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά βιώνουν μέσα από την περιγραφή το δικό τους μύθο. Μέχρι που το χέρι σταματά να πειράζει τα μαλλιά, το βλέμμα χάνεται κάπου στη φλόγα των κεριών και μια σιωπή, που δεν κρατά παραπάνω από κλάσματα δευτερολέπτων απλώνεται.

How I wish you were here...

Το τραγούδι τελειώνει, το θέμα έχει αλλάξει και όμως δίχως να το σκεφτείς δεύτερη φορά σηκώνεις το χέρι σου, παίρνεις διακριτικά το control και πατάς το replay. Το αφήνεις ξανά στο τραπεζάκι και χαμογελάς. Ένα χαμόγελο τόσο φωτεινό, τόσο λαμπερό, νευρικό και πονηρό μαζί. Τραβάς το χέρι σου με προσοχή μπροστά στο στόμα σου, μήπως και καταφέρεις να κρυφτείς. Μάταιο όμως. Το τραγούδι έχει ξεκινήσει ήδη και εσύ σιγοψιθυρίζεις:

How I wish, how I wish you were here.

We're just two lost souls swimming in a fish bowl, year after year,

Running over the same old ground.

What have we found? The same old fears.

Wish you were here.

Χώρος (και χρόνος) για ζωή

ΕΝΑΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του με ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε: "Είναι γεμάτο το βάζο;" και οι μαθητές του απάντησαν: "Ναι, είναι γεμάτο".

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βότσαλα και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βότσαλα κύλησαν και γέμισαν τα κενά. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε: "Είναι γεμάτο το βάζο;" και οι μαθητές γέλασαν και απάντησαν: "Ναι, είναι γεμάτο".

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος γέμισε όλα τα κενά ανάμεσα στα βοτσαλάκια και τις πέτρες. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε: "Είναι γεμάτο το βάζο;" και οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά του απάντησαν: "Ναι, είναι γεμάτο".

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα δυο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλα τα υπόλοιπα κενά του βάζου.Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε: "Είναι γεμάτο το βάζο;" και οι μαθητές γέλασαν αυτήν τη φορά και απάντησαν: "Ναι, είναι γεμάτο".

Τώρα, λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε το βάζο αυτό ότι αντιπροσωπεύει τη ζωή σας.

Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας. Τέτοια είναι η οικογένεια, η υγεία σας, τα παιδιά σας, ο σύντροφός σας, οι καλοί σς φίλοι. Οι πέτρες αντιστοιχούν στα πιο σημαντικά, τόσο σημαντικά, που ακόμα και αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.

Τα βοτσαλάκια είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στη ζωή μας, όπως οι σπουδές μας, η εργασία μας, το σπίτι μας, το αυτοκίνητό μας. Είναι μικρά πράγματα, βοτσαλάκια. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο, τότε δε θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής.

Η άμμος είναι όλα τα ύπόλοιπα, τα πιο μικρά πράγματα της ζωής. Αν βάλεις πρώτα την άμμο, δε θα υπάρχει χώρος για τα βοτσαλάκια και για τις πέτρες.

Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δε θα βρείτε ποτέ το χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε το σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας, και χαρείτε τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, για να φτιάξετε το σπίτι σας και το αυτοκίνητό σας, να πληρώσετε το δήμο και το τηλέφωνο. Όμως φροντίστε τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητές σας.

Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι. Ένας ρώτησε: "Η μπύρα τι αντιπροσωπεύει;", τότε ο καθηγητης χαμογελαστός απάντησε: "Θα σας πω: Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρεις: Πάντα θα υπάρχει χώρος για δυο μπυρίτσες".

(Από τον τύπο πριν μερικά χρόνια_ Φεβρουάριος 2003)

ΥΓ: Στον Πέτρο.

Μια φορά και έναν καιρό....

Κόκκινη κλωστή δεμένη
στην ανέμη τυλιγμένη
δώστης κλώτσο να κυλήσει
παραμύθι ν' αρχινήσει.

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα ζευγάρι που είχε δυο παιδιά, τον Γιάννο και την Μαρία. Λόγω μιας άσχημης αρρώστιας η μητέρα μετά από έναν βαρύ χειμώνα, πέθανε. Ο πατέρας μην μπορώντας να μεγαλώσει μόνος τα δυο παιδιά ξαναπαντρεύτηκε. Η μητριά των παιδιών δεν ήθελε να τα κρατήσει. Έτσι ένα βράδυ μετά από πολλά παρακάλια, κλάματα και γλύκες κατάφερε να πεισει τον πατέρα τους ότι λόγω φτώχειας είναι αναγκασμένοι να αφήσουν το ένα από τα δύο παιδιά, για να καταφέρουν να επιβιώσουν. Αποφάσισαν, λοιπόν να αφήσουν την Μαρία, γιατί ήταν πιο μικρή και δεν θα μπορούσε αμεσα να προσφέρει κάτι στο σπίτι. Όλα αυτά ο Γιάννος, που δεν είχε κοιμηθεί, τα άκουσε. Έτσι, το επόμενο πρωινό ο Γιάννος είπε στην Μαρία ότι την στιγμή που η μητριά τους θα της χτενίζει τα μαλλιά, εκείνος θα αρπάξει την κορδέλα της και η μικρή Μαρία θα αρχίσει να τον κυνηγάει. Έτσι και έγινε. Ο Γιάννος πήρε την κορδέλα και η Μαρία ξεκίνησε να τον κυνηγάει. Τα δυο παιδιά όσο έτρεχαν τόσο πιο μακριά έφευγαν από το σπίτι και χάνονταν μέσα στο δάσος, μέχρι που το σκοτάδι έπεσε και ο Γιάννος σταμάτησε να τρέχει. Όμως, η μικρή Μαρία είχε κουραστεί και είχε σταματήσει πιο πριν. Η νύχτα είχε απλωθεί παντού και τα δυο παιδιά είχαν χαθεί. Φόβος τα κυρίεψε και άρχισαν να κλαίνε. Η μόνη τους ελπίδα ήταν ένα θαύμα... Τότε σήκωσαν το βλέμμα στον ουρανό και προσευχήθηκαν με όλη τους την δύναμη ο Θεός να τα πάρει κοντά του. Τότε Εκείνος τα πήρε στον ουρανό κοντά του και τα μεταμόρφωσε σε άστρα. Ο Γιάννος, είναι ο Αυγερινός, γιατί τρέχει μπροστά, ενώ η Μαρία είναι η Πούλια, γιατί τον κυνηγάει. Είναι δυο άστρα που ποτέ δεν συναντιούνται, ποτέ δεν βρίσκονται την ίδια στιγμή κάτω από τον ίδιο ουρανό. Είναι δυο άστρα, που δεν είναι ποτέ μαζί, όμως πάντα θα είναι ένα.

Αποσπερίτης (ο)

ο πλανήτης Έσπερος,δηλαδή ο δεύτερος σε απόσταση από τον Ήλιο πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος, η Αφροδίτη, που εμφανίζεται πρώτος το βράδυ και εξαφανίζεται τελευταίος το πρωί ως Αυγερινός. Το λαμπρότερο φυσικό σώμα στον έναστρο ουρανό μετά τη Σελήνη.

Από όλα τα άστρα του ουρανού...το λαμπρότερο και το πιο μόνο.


Κάπως έτσι ξεκινάει και το δικό μου ταξίδι.
Καλό ταξίδι σε όλα τα άστρα εκεί έξω...