How I wish you were here…

Η ένταση του DVD είναι χαμηλή, όμως από το ηχείο που έχει τοποθετηθεί σε περίοπτη θέση και τυχαίνει να βρίσκετε αρκετά κοντά στο κεφάλι μου παίζει μια γνωστή μελωδία: “ How I wish you were here”.

Ξένοιαστα χαμόγελα τριγύρω, φιλικά πειράγματα, μάγουλα που κοκκινίζουν από λόγια, σκέψεις, ίσως να φταίει και το κρασί, δεν ξέρω. Ακούμε με προσοχή την περιγραφή μιας Δευτέρας, για πολλούς όχι και τόσο διαφορετικής από τις άλλες, αλλά για κάποιους τόσο ξεχωριστή, μονάδική ίσως. Πρόσωπα που περιγράφουν, πρόσωπα που ακούν, πρόσωπα που αναπολούν. Λες και όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά βιώνουν μέσα από την περιγραφή το δικό τους μύθο. Μέχρι που το χέρι σταματά να πειράζει τα μαλλιά, το βλέμμα χάνεται κάπου στη φλόγα των κεριών και μια σιωπή, που δεν κρατά παραπάνω από κλάσματα δευτερολέπτων απλώνεται.

How I wish you were here...

Το τραγούδι τελειώνει, το θέμα έχει αλλάξει και όμως δίχως να το σκεφτείς δεύτερη φορά σηκώνεις το χέρι σου, παίρνεις διακριτικά το control και πατάς το replay. Το αφήνεις ξανά στο τραπεζάκι και χαμογελάς. Ένα χαμόγελο τόσο φωτεινό, τόσο λαμπερό, νευρικό και πονηρό μαζί. Τραβάς το χέρι σου με προσοχή μπροστά στο στόμα σου, μήπως και καταφέρεις να κρυφτείς. Μάταιο όμως. Το τραγούδι έχει ξεκινήσει ήδη και εσύ σιγοψιθυρίζεις:

How I wish, how I wish you were here.

We're just two lost souls swimming in a fish bowl, year after year,

Running over the same old ground.

What have we found? The same old fears.

Wish you were here.

Χώρος (και χρόνος) για ζωή

ΕΝΑΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του με ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε: "Είναι γεμάτο το βάζο;" και οι μαθητές του απάντησαν: "Ναι, είναι γεμάτο".

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βότσαλα και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βότσαλα κύλησαν και γέμισαν τα κενά. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε: "Είναι γεμάτο το βάζο;" και οι μαθητές γέλασαν και απάντησαν: "Ναι, είναι γεμάτο".

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος γέμισε όλα τα κενά ανάμεσα στα βοτσαλάκια και τις πέτρες. Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε: "Είναι γεμάτο το βάζο;" και οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά του απάντησαν: "Ναι, είναι γεμάτο".

Αυτός χαμογέλασε και πάλι χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα δυο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλα τα υπόλοιπα κενά του βάζου.Όταν το βάζο δε χωρούσε άλλο, ρώτησε: "Είναι γεμάτο το βάζο;" και οι μαθητές γέλασαν αυτήν τη φορά και απάντησαν: "Ναι, είναι γεμάτο".

Τώρα, λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε το βάζο αυτό ότι αντιπροσωπεύει τη ζωή σας.

Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας. Τέτοια είναι η οικογένεια, η υγεία σας, τα παιδιά σας, ο σύντροφός σας, οι καλοί σς φίλοι. Οι πέτρες αντιστοιχούν στα πιο σημαντικά, τόσο σημαντικά, που ακόμα και αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.

Τα βοτσαλάκια είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στη ζωή μας, όπως οι σπουδές μας, η εργασία μας, το σπίτι μας, το αυτοκίνητό μας. Είναι μικρά πράγματα, βοτσαλάκια. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο, τότε δε θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά της ζωής.

Η άμμος είναι όλα τα ύπόλοιπα, τα πιο μικρά πράγματα της ζωής. Αν βάλεις πρώτα την άμμο, δε θα υπάρχει χώρος για τα βοτσαλάκια και για τις πέτρες.

Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δε θα βρείτε ποτέ το χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε το σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας, και χαρείτε τους φίλους σας. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για γνώση και σπουδές. Πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, για να φτιάξετε το σπίτι σας και το αυτοκίνητό σας, να πληρώσετε το δήμο και το τηλέφωνο. Όμως φροντίστε τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητές σας.

Οι μαθητές είχαν μείνει άφωνοι. Ένας ρώτησε: "Η μπύρα τι αντιπροσωπεύει;", τότε ο καθηγητης χαμογελαστός απάντησε: "Θα σας πω: Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρεις: Πάντα θα υπάρχει χώρος για δυο μπυρίτσες".

(Από τον τύπο πριν μερικά χρόνια_ Φεβρουάριος 2003)

ΥΓ: Στον Πέτρο.

Μια φορά και έναν καιρό....

Κόκκινη κλωστή δεμένη
στην ανέμη τυλιγμένη
δώστης κλώτσο να κυλήσει
παραμύθι ν' αρχινήσει.

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα ζευγάρι που είχε δυο παιδιά, τον Γιάννο και την Μαρία. Λόγω μιας άσχημης αρρώστιας η μητέρα μετά από έναν βαρύ χειμώνα, πέθανε. Ο πατέρας μην μπορώντας να μεγαλώσει μόνος τα δυο παιδιά ξαναπαντρεύτηκε. Η μητριά των παιδιών δεν ήθελε να τα κρατήσει. Έτσι ένα βράδυ μετά από πολλά παρακάλια, κλάματα και γλύκες κατάφερε να πεισει τον πατέρα τους ότι λόγω φτώχειας είναι αναγκασμένοι να αφήσουν το ένα από τα δύο παιδιά, για να καταφέρουν να επιβιώσουν. Αποφάσισαν, λοιπόν να αφήσουν την Μαρία, γιατί ήταν πιο μικρή και δεν θα μπορούσε αμεσα να προσφέρει κάτι στο σπίτι. Όλα αυτά ο Γιάννος, που δεν είχε κοιμηθεί, τα άκουσε. Έτσι, το επόμενο πρωινό ο Γιάννος είπε στην Μαρία ότι την στιγμή που η μητριά τους θα της χτενίζει τα μαλλιά, εκείνος θα αρπάξει την κορδέλα της και η μικρή Μαρία θα αρχίσει να τον κυνηγάει. Έτσι και έγινε. Ο Γιάννος πήρε την κορδέλα και η Μαρία ξεκίνησε να τον κυνηγάει. Τα δυο παιδιά όσο έτρεχαν τόσο πιο μακριά έφευγαν από το σπίτι και χάνονταν μέσα στο δάσος, μέχρι που το σκοτάδι έπεσε και ο Γιάννος σταμάτησε να τρέχει. Όμως, η μικρή Μαρία είχε κουραστεί και είχε σταματήσει πιο πριν. Η νύχτα είχε απλωθεί παντού και τα δυο παιδιά είχαν χαθεί. Φόβος τα κυρίεψε και άρχισαν να κλαίνε. Η μόνη τους ελπίδα ήταν ένα θαύμα... Τότε σήκωσαν το βλέμμα στον ουρανό και προσευχήθηκαν με όλη τους την δύναμη ο Θεός να τα πάρει κοντά του. Τότε Εκείνος τα πήρε στον ουρανό κοντά του και τα μεταμόρφωσε σε άστρα. Ο Γιάννος, είναι ο Αυγερινός, γιατί τρέχει μπροστά, ενώ η Μαρία είναι η Πούλια, γιατί τον κυνηγάει. Είναι δυο άστρα που ποτέ δεν συναντιούνται, ποτέ δεν βρίσκονται την ίδια στιγμή κάτω από τον ίδιο ουρανό. Είναι δυο άστρα, που δεν είναι ποτέ μαζί, όμως πάντα θα είναι ένα.

Αποσπερίτης (ο)

ο πλανήτης Έσπερος,δηλαδή ο δεύτερος σε απόσταση από τον Ήλιο πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος, η Αφροδίτη, που εμφανίζεται πρώτος το βράδυ και εξαφανίζεται τελευταίος το πρωί ως Αυγερινός. Το λαμπρότερο φυσικό σώμα στον έναστρο ουρανό μετά τη Σελήνη.

Από όλα τα άστρα του ουρανού...το λαμπρότερο και το πιο μόνο.


Κάπως έτσι ξεκινάει και το δικό μου ταξίδι.
Καλό ταξίδι σε όλα τα άστρα εκεί έξω...