Γιάννης Ρίτσος

Είπε:
ψηφίζω το γαλάζιο.
Εγώ το κόκκινο.
Κι εγώ.

Το σώμα σου ωραίο
Το σώμα σου απέραντο.
Χάθηκα στο απέραντο.

Διαστολή της νύχτας.
Διαστολή του σώματος.
Συστολή της ψυχής.

Όσο απομακρύνεσαι
Σε πλησιάζω.

Ένα άστρο
έκαψε το σπίτι μου.

Οι νύχτες με στενεύουν
στην απουσία σου.
Σε αναπνέω.

Η γλώσσα μου στο στόμα σου
η γλώσσα σου στο στόμα μου-
σκοτεινό δάσος.
Οι ξυλοκόποι χάθηκαν
και τα πουλιά.

Όπου βρίσκεσαι
υπάρχω.

Τα χείλη μου
περιτρέχουν τ' αφτί σου.

Τόσο μικρό και τρυφερό
πως χωράει
όλη τη μουσική;

Ηδονή-
πέρα απ' τη γέννηση,
πέρα απ' το θάνατο.
Τελικό κι αιώνιο
παρόν.

Αγγίζω τα δάχτυλα
των ποδιών σου.
Τι αναρίθμητος ο κόσμος.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πως πλάθεται και καταρρέει
όλος ο κόσμος;

Η γλώσσα εγγίζει
βαθύτερα απ' τα δάχτυλα.
Ενώνεται.

Τώρα
με τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται το βήμα μου
κι ο σφυγμός μου.

Δυό μήνες που δε σμίξαμε.
Ένας αιώνας
κι εννιά δευτερόλεπτα.

Τι να τα κάνω τ' άστρα
αφού λείπεις;

Με το κόκκινο του αίματος
είμαι.
Είμαι για σένα.
Αθήνα 24.9.80

Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω... Συλλέκτης στιγμών.

Υπάρχουν κάτι βράδια που σε κυριεύουν οι αναμνήσεις, σε κατατρώνε οι επιλογές, σου λείπουν τα πρόσωπα, αλλά πολύ περισσότερο.. Υπάρχουν κάτι βράδια που συνειδητοποιείς ότι αυτό που κάνεις, αυτό που προσπαθείς να κάνεις συνεχώς είναι να παροπλίζεσαι για αυτά τα βράδια. Κι όμως αυτά πάντα έρχονται.

Συλλέκτης στιγμών. Όμορφες στιγμές, όπως το άγγιγμα που σε ξυπνάει. Θλιβερές στιγμές, όπως το πρόσωπο που αποχωρίζεσαι -έστω και για λίγο. Λαμπερές στιγμές, όπως ένα ταξίδι όλο υποσχέσεις. Στιγμές γεμάτες χρώματα και μυρωδιές, σαν το πασχαλινό τραπέζι. Ειλικρινείς στιγμές, όπως τα λόγια που έφυγαν αναπάντεχα απο τα χείλη.

Παιχνίδια του μυαλού... ή μήπως όχι;