Μεγάλη Παρασκευή

Μεγάλη Παρασκευή κι όμως εδώ είναι σαν απλή Παρασκευή. Καλά που υπάρχει και η καλωδιακή και ακούγονται χαμηλά οι ψαλμωδίες από την ακολουθία του επιταφίου. Η Μεγάλη Εβδομάδα φτάνει στο τέλος της. Τα πάθη του Χριστού για άλλη μια φορά ειπώθηκαν, ακούστηκαν, αναλύθηκαν, παρουσιάστηκαν στις οθόνες και στις εφημερίδες και δεν κατέληξαν για μια ακόμη φορά κάπου συγκεκριμένα. Αλλοι πίστεψαν, γιατί είχαν την ανάγκη να πιστέψουν, άλλοι γιατί δεν είχαν εναλλακτική και άλλοι αδιαφόρησαν.

Και εγώ εδώ. .

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο της κουζίνας. Το σούρουπο απλώνεται αργά, καρτερικά, σαν κάτι να προσπαθεί να κρύψει. Ο Όλιβερ Τουίστ θα ξεπροβάλει από κάποια μεριά με δυο μάτια φοβισμένα και παθιασμένα για μια καλύτερη ζωή. Τα μικρά παράθυρα και τα μουντά τουβλάκια μαζί με μια περίεργη συννεφιά συμπληρώνουν πλήρως το σκηνικό του Λονδίνου.

Ο επιτάφιος πλέον έχει βγεί από την Μητρόπολη. Η Μητροπόλεως κατάμεστη από κόσμο, η μπάντα σταμάτησε και η καμπάνα χτυπά, βγάζοντας έναν λυπημένο ήχο, άνθρωποι με φαναράκια και κεριά ακολουθούν τον επιτάφιο θρήνο. Ανθρωποι διαφορετικοί μετάξύ τους, νέοι, γέροι, ξανθοί, μελαχρινοί, πλούσιοι, φτωχοί, ανθρωποι με προβλήματα ή μη.


Και εγώ εδώ..

Διαβάζω ένα βιβλίο που πήρα μαζί μου για το ταξίδι. Ένα βιβλίο για δυο παιδιά, για δυο πλάσματα που το μόνο που ήθελαν ήταν να μεγάλώσουν και να "φύγουν μπροστά" και όταν τα κατάφεραν, κατάλαβαν και έγιναν ξανά παιδιά. Είναι μόλις Παρασκευή και το βιβλίο έφτασε στο τέλος του.


Η πραγματικότητα είναι εδώ όμως. "Αύριο θα πάμε στην Ανάσταση;", ρωτά κάποιος. Να καταλάβουμε και λίγο Πάσχα. Μάτια που σε κοιτάζουν και περιμένουν να τα βοήθήσεις απλά με ένα "ναι" μήπως και έρθουν λίγο πιο κοντά στο Θεό. Οι τελευταίες ακτίνες του ηλίου μας αποχαιρετούν βάφοντας ροζ τον ουρανό και τα σύννεφα - όπου καταφέρουν να περάσουν.


Κι εγώ εδώ..

Χ-ώρες μακριά να αναρωτιέμαι...μηπώς έπρεπε να στείλω μήνυμα;