Ένα άλλο τηλεφώνημα που ήρθε από πολύ πιο μακριά έφερε δυσάρεστα νέα. Ένας χρόνος προετοιμασίας, άγχους, τρεξίματος συμπικνωμένος σε 2 ώρες. Τόσες προσδωκίες, δικές του και των άλλων. Μεγάλες προσδωκίες. Τον φτάνουν εδώ. Μπροστά σε 3 θέματα. Ξεκινά να γράφει. Γράφει. Γράφει. Περνά η πρώτη ώρα και εκείνος τελειώνει το πρώτο θέμα. Κοιτά το ρολόι και έντρομος συνειδητοποιεί ότι του έχει απομείνει μόλις μία ακόμη ώρα. Ξεκινά το δεύτερο θέμα. Γράφει. Γράφει. Γράφει. Και ξαφνικά σταματάει.
Κοκκινίζει. Ιδρώνει. Τον σφίγγουν τα ρούχα του, το ρολόι του, το σώμα του ολόκληρο. Κοιτάει τα λεπτά λές και εκείνα είναι τα τελευταία λεπτά της ζωής του. Και εκείνος εκεί. Κάπου ανάμεσα στο ρολόι και στην κόλλα. Κάπου ανάμεσα στον ιδρώτα και στο στυλό. Κάπου ανάμεσα στο να περάσει ή όχι. Και εκείνος εκεί. Χωρίς να μπορεί να σκεφτεί τίποτα, εκτός από την χαμένη του ψυχραιμία. Σαν ένας βασιλιάς που έπεσε από το θρόνο του και έχασε τα προνόμιά του. Σαν ένας καθηγητής που ξέχασε το μάθημα που έπρεπε να διδάξει. Σαν ένα παιδί που άφησε για λίγο το χέρι της μητέρας του και χάθηκε μέσα σε μια απέραντι ανθρωποφάγο πολιτεία.
Στενοχωρημένος, γυρνά σπίτι και ψάχνει από κάπου να πιαστεί, να σωθεί, να συνεχίσει. Και τότε παίρνει τηλέφωνο. Θολωμένος ακόμα από την πίεση, τα νεύρα, τη στενοχώρια. Δεν ξέρει τι να πει, τι να σκεφτεί, τι να κάνει. Όλα έγινα τόσο γρήγορα. Μέσα σε μια ώρα. Εάν είχε λίγη ώρα παραπάνω, εάν... Σκέψεις άσχημες κατακλίζουν το μυαλό του. Προσπαθεί να καταλάβει, να το προλάβει, να μην χάσει.
Αύριο δίνει μάθημα. Χ_ώρες μακριά του. Χωρίς να μπορώ να βοηθήσω. Και μου την δίνει τόσο όταν δε μπορώ να κάνω κάτι. Ελπίζω και εύχομαι κάποιος Άλλος να κάνει κάτι, ό,τι μπορεί. Τώρα που τον χρειάζεται...
Καλή επιτυχία! Όλα θα πάνε καλά! Πρέπει να πάνε καλά, γιατί το αξίζεις!

Καληνύχτα