Τις τελευταίες μέρες βρίσκεσαι σε μία από τις καλύτερες φάσεις σου. Δηλαδή...αφασία!
Κάθεσαι στον καθρέφτη, βάφεσαι, ετοιμάζεσαι για να βγείς και έχεις το ράδιο σιγανά να παίζει. Πιάνεις τον εαυτό σου να χαμογελά, να φορά τα τακούνια του και να τραγουδά Αλκίνοο... "Μάλλον πρέπει να το προσέξεις αυτό" λές στο εαυτό σου που συνεχίζει ανενόχλητος να σιγοψιθυρίχει: ειμαι παράξενο παιδί και σκοτεινό.
Η ώρα έφτασε, το τηλέφωνο χτύπησε και τα τακούνια ακούγονται καθώς κατεβαίνεις γρήγορα τη σκάλα. Μια νύχτα ξεκινά. Γιατί την νύχτα όλα αλλάζουν, μεταμορφώνονται, παίρνουν και δίνουν άλλη πνοή, σα να μην ξέρουν τι θέλουν ακριβώς, σα να βρίσκονται σε ένα μόνιμο δίλλημα, σε ένα συνεχόμενο μεταίχμιο, το οποίο δεν έχει άλλη απάντηση από το προφανές.
Οι ώρες περνούν, τα γέλια φουντώνουν. Παρέα που θέλει να ταιριάξει, αν και δεν ξέρει ακριβώς τι την ενώνει, βλέμματα ερευνητικά και στόχος ένας: να περάσουμε καλά. Κάποιος πίνει μαργαρίτα, άλλος διηγείται πώς τα πέρασε το Πάσχα, ενώ ένας τρίτος έχει χαθεί ήδη καθώς σε κοιτά επίμονα και σκέφτεται: "ούτε ένα χρόνια πολλά; γιατί; γιατί κατευθείαν στα βαθειά;".
Η βραδιά εξελίσσεται, παραγγέλνεις δεύτερη μαργαρίτα. Δίχως να καταλάβεις πώς και γιατί λές το όνομα που δεν πρέπει...φεύγει απλά από το στόμα σου. Και σκέφτεσαι: και είχα δημιουργήσει τόσο καλή εντύπωση! Στην αρχή ζητάς συγγνώμη από τον εαυτό σου που αναφέρθηκες σε κάτι που έχει τελειώσει, μέτά αναρωτιέσαι αν έχει πραγματικά τελειώσει. Κοντοστέκεσαι για λίγο και μετά είσαι σίγουρη. Μιλάς απλά για μια εμπειρία, μακρινή και ξένη από σένα. Το θέμα δεν είναι αυτό το όνομα, αλλά όσα θα έρθουν. Και το περίεργο στην όλη ιστορία είναι οτι πλέον το πιστεύεις ότι θα έρθουν άλλα, διαφορετικά, στα οποία θα δώσεις την έμπνευση που χρειάζονται για να δημιουργήσουν και θα σε εμπνεύσουν και εκείνα για να δημιουργήσεις και να μάθεις τον εαυτό σου λίγο καλύτερα.
Έτσι σταματάς να το σκέφτεσαι και συνεχίζεις την κουβέντα, που σου επιβεβαιώνει πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι, πόσα λίγα ξέρεις και πόσο δρόμο έχεις ακόμα να διανύσεις. Και συνειδητοποιείς ότι τελικά δεν ήταν μια απλή εντύπωση.. Λές καληνύχτα και φεύγεις...
Καληνύχτα.
Κάθεσαι στον καθρέφτη, βάφεσαι, ετοιμάζεσαι για να βγείς και έχεις το ράδιο σιγανά να παίζει. Πιάνεις τον εαυτό σου να χαμογελά, να φορά τα τακούνια του και να τραγουδά Αλκίνοο... "Μάλλον πρέπει να το προσέξεις αυτό" λές στο εαυτό σου που συνεχίζει ανενόχλητος να σιγοψιθυρίχει: ειμαι παράξενο παιδί και σκοτεινό.
Η ώρα έφτασε, το τηλέφωνο χτύπησε και τα τακούνια ακούγονται καθώς κατεβαίνεις γρήγορα τη σκάλα. Μια νύχτα ξεκινά. Γιατί την νύχτα όλα αλλάζουν, μεταμορφώνονται, παίρνουν και δίνουν άλλη πνοή, σα να μην ξέρουν τι θέλουν ακριβώς, σα να βρίσκονται σε ένα μόνιμο δίλλημα, σε ένα συνεχόμενο μεταίχμιο, το οποίο δεν έχει άλλη απάντηση από το προφανές.
Οι ώρες περνούν, τα γέλια φουντώνουν. Παρέα που θέλει να ταιριάξει, αν και δεν ξέρει ακριβώς τι την ενώνει, βλέμματα ερευνητικά και στόχος ένας: να περάσουμε καλά. Κάποιος πίνει μαργαρίτα, άλλος διηγείται πώς τα πέρασε το Πάσχα, ενώ ένας τρίτος έχει χαθεί ήδη καθώς σε κοιτά επίμονα και σκέφτεται: "ούτε ένα χρόνια πολλά; γιατί; γιατί κατευθείαν στα βαθειά;".
Η βραδιά εξελίσσεται, παραγγέλνεις δεύτερη μαργαρίτα. Δίχως να καταλάβεις πώς και γιατί λές το όνομα που δεν πρέπει...φεύγει απλά από το στόμα σου. Και σκέφτεσαι: και είχα δημιουργήσει τόσο καλή εντύπωση! Στην αρχή ζητάς συγγνώμη από τον εαυτό σου που αναφέρθηκες σε κάτι που έχει τελειώσει, μέτά αναρωτιέσαι αν έχει πραγματικά τελειώσει. Κοντοστέκεσαι για λίγο και μετά είσαι σίγουρη. Μιλάς απλά για μια εμπειρία, μακρινή και ξένη από σένα. Το θέμα δεν είναι αυτό το όνομα, αλλά όσα θα έρθουν. Και το περίεργο στην όλη ιστορία είναι οτι πλέον το πιστεύεις ότι θα έρθουν άλλα, διαφορετικά, στα οποία θα δώσεις την έμπνευση που χρειάζονται για να δημιουργήσουν και θα σε εμπνεύσουν και εκείνα για να δημιουργήσεις και να μάθεις τον εαυτό σου λίγο καλύτερα.
Έτσι σταματάς να το σκέφτεσαι και συνεχίζεις την κουβέντα, που σου επιβεβαιώνει πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι, πόσα λίγα ξέρεις και πόσο δρόμο έχεις ακόμα να διανύσεις. Και συνειδητοποιείς ότι τελικά δεν ήταν μια απλή εντύπωση.. Λές καληνύχτα και φεύγεις...
Καληνύχτα.
2 comments:
πολύ ωραίος ο τρόπος γραφής σου.
καλημέρα ή καληνύχτα!
Χαίρομαι που σου αρέσει...μαθαίνω ή τουλάχιστον προσπαθώ!
Post a Comment