-Μαζί μου μπορείς να είσαι αυτός που είσαι. Ο χαρισματικός και απάλευτος εαυτός σου.

Μου λείπει εκείνο το παγκάκι..

Γιάννης Ρίτσος

Είπε:
ψηφίζω το γαλάζιο.
Εγώ το κόκκινο.
Κι εγώ.

Το σώμα σου ωραίο
Το σώμα σου απέραντο.
Χάθηκα στο απέραντο.

Διαστολή της νύχτας.
Διαστολή του σώματος.
Συστολή της ψυχής.

Όσο απομακρύνεσαι
Σε πλησιάζω.

Ένα άστρο
έκαψε το σπίτι μου.

Οι νύχτες με στενεύουν
στην απουσία σου.
Σε αναπνέω.

Η γλώσσα μου στο στόμα σου
η γλώσσα σου στο στόμα μου-
σκοτεινό δάσος.
Οι ξυλοκόποι χάθηκαν
και τα πουλιά.

Όπου βρίσκεσαι
υπάρχω.

Τα χείλη μου
περιτρέχουν τ' αφτί σου.

Τόσο μικρό και τρυφερό
πως χωράει
όλη τη μουσική;

Ηδονή-
πέρα απ' τη γέννηση,
πέρα απ' το θάνατο.
Τελικό κι αιώνιο
παρόν.

Αγγίζω τα δάχτυλα
των ποδιών σου.
Τι αναρίθμητος ο κόσμος.

Μέσα σε λίγες νύχτες
πως πλάθεται και καταρρέει
όλος ο κόσμος;

Η γλώσσα εγγίζει
βαθύτερα απ' τα δάχτυλα.
Ενώνεται.

Τώρα
με τη δική σου αναπνοή
ρυθμίζεται το βήμα μου
κι ο σφυγμός μου.

Δυό μήνες που δε σμίξαμε.
Ένας αιώνας
κι εννιά δευτερόλεπτα.

Τι να τα κάνω τ' άστρα
αφού λείπεις;

Με το κόκκινο του αίματος
είμαι.
Είμαι για σένα.
Αθήνα 24.9.80

Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω... Συλλέκτης στιγμών.

Υπάρχουν κάτι βράδια που σε κυριεύουν οι αναμνήσεις, σε κατατρώνε οι επιλογές, σου λείπουν τα πρόσωπα, αλλά πολύ περισσότερο.. Υπάρχουν κάτι βράδια που συνειδητοποιείς ότι αυτό που κάνεις, αυτό που προσπαθείς να κάνεις συνεχώς είναι να παροπλίζεσαι για αυτά τα βράδια. Κι όμως αυτά πάντα έρχονται.

Συλλέκτης στιγμών. Όμορφες στιγμές, όπως το άγγιγμα που σε ξυπνάει. Θλιβερές στιγμές, όπως το πρόσωπο που αποχωρίζεσαι -έστω και για λίγο. Λαμπερές στιγμές, όπως ένα ταξίδι όλο υποσχέσεις. Στιγμές γεμάτες χρώματα και μυρωδιές, σαν το πασχαλινό τραπέζι. Ειλικρινείς στιγμές, όπως τα λόγια που έφυγαν αναπάντεχα απο τα χείλη.

Παιχνίδια του μυαλού... ή μήπως όχι;

Σε αποζητώ, σε νιώθω παντου, σε κουβαλάω πάντα μαζί μου, αναρωτιέμαι, πώς θα ταν χωρίς εσένα? χωρίς εμένα και εσένα? τρέχω πανω σε μία μηχανή, προσπαθώ να δώ τα οσα περνούν, αλλα ζαλίζομαι. το ξέρεις ότι ζαλίζομαι? έχεις κάτι να μου πεις? θα πρεπε κάτι να ξέρω? γιατι? ψαχνω, μην ρωτήσεις τι. εσένα, εμένα. μιλώ. σου μιλώ? πες κάτι! πες! ό,τι να ναι. ό,τι σου ρχεται πρώτο στο μυαλό. μη σκέφτεσαι! με σκέφτεσαι? μου λείπεις. μου λείπεις? δε με μπερδευεις. δεν προλαβαίνεις να με μπερδέψεις. ούτε καν να με μπερδέψεις. δεν είναι έτσι όμως. όλα έχουν μια ταχύτητα. εσυ?

πάνω στο χάρτη κοκκινες διακεκομμένες γραμμές ενώνουν την Αθήνα με άλλες πόλεις. δε θέλω αλλες γραμμές. δεν με πειράζει που είναι διακεκομμένες. καθόλου. πάντα έτσι είναι, κάτι σε ενώνει και κάτι σε χωρίζει. μα εσύ? ξεχωριζεις. τα δαχτυλά σου τόσο έντονα ακόμα κρατούν το πρόσωπό μου. λες και έμεινε σημάδι, ανεξήτιλο. δεν είναι όμως σαν την ουλή. αυτό είναι άλλο. μ αρέσει, το θέλω. μονο που θέλω και τα χέρια και τα χείλη και τα μάτια. όλο. αυτό είναι. αυτό έψαχνα. το Όλο θέλω.

θαμπή εικόνα. σκιά. σαν άλλο φάντασμα. τριγυρνά... και με τραβά. κράτα με! που και που να με κρατάς από το χέρι. εχω ανάγκη να νιώθω ότι με νιώθεις.