Η ένταση του DVD είναι χαμηλή, όμως από το ηχείο που έχει τοποθετηθεί σε περίοπτη θέση και τυχαίνει να βρίσκετε αρκετά κοντά στο κεφάλι μου παίζει μια γνωστή μελωδία: “ How I wish you were here”.
Ξένοιαστα χαμόγελα τριγύρω, φιλικά πειράγματα, μάγουλα που κοκκινίζουν από λόγια, σκέψεις, ίσως να φταίει και το κρασί, δεν ξέρω. Ακούμε με προσοχή την περιγραφή μιας Δευτέρας, για πολλούς όχι και τόσο διαφορετικής από τις άλλες, αλλά για κάποιους τόσο ξεχωριστή, μονάδική ίσως. Πρόσωπα που περιγράφουν, πρόσωπα που ακούν, πρόσωπα που αναπολούν. Λες και όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά βιώνουν μέσα από την περιγραφή το δικό τους μύθο. Μέχρι που το χέρι σταματά να πειράζει τα μαλλιά, το βλέμμα χάνεται κάπου στη φλόγα των κεριών και μια σιωπή, που δεν κρατά παραπάνω από κλάσματα δευτερολέπτων απλώνεται.
How I wish you were here...
Το τραγούδι τελειώνει, το θέμα έχει αλλάξει και όμως δίχως να το σκεφτείς δεύτερη φορά σηκώνεις το χέρι σου, παίρνεις διακριτικά το control και πατάς το replay. Το αφήνεις ξανά στο τραπεζάκι και χαμογελάς. Ένα χαμόγελο τόσο φωτεινό, τόσο λαμπερό, νευρικό και πονηρό μαζί. Τραβάς το χέρι σου με προσοχή μπροστά στο στόμα σου, μήπως και καταφέρεις να κρυφτείς. Μάταιο όμως. Το τραγούδι έχει ξεκινήσει ήδη και εσύ σιγοψιθυρίζεις:
How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls swimming in a fish bowl, year after year,
Running over the same old ground.
What have we found? The same old fears.
Wish you were here.
No comments:
Post a Comment