Χαθήκαμε...

Τυχαία σε πετυχαίνω σε ένα καφέ. Σε κοιτώ και ξαφνιάζομαι. Φορώντας το ίδιο χαμόγελο έκπληξης και χαράς.. Πόσο καιρό έχω να σε δώ; Ήμασταν φίλοι. Κολλητοί. Όπου ο ένας, τσουπ αμέσως μετά και ο άλλος. Και τώρα; Σε πετυχαίνω τυχαία σε ένα καφέ...

Τόσα χαμόγελα, τόσες σκέψεις, τόσα σχέδια, τόσες προσδωκίες. Μου χεις λείψει. Θέλω να σε δω να γελάς και να με πειράζεις. Να σε κοιτάζω αυστηρά και πέφτουμε στα πατώματα από τα γέλια και οι δύο. Να μου γκρινιάζεις επειδή φωνάζω και να φωνάζω επειδή θέλω να γκρινιάξω. Να κάτσουμε στην κούνια και να κοιτάμε τα φώτα του Ελληνικού. Να πάρουμε ένα σωρό βλακείες από το περίπτερο και να πάμε να τις φάμε στο αυτοκίνητο δίπλα από το κολυμβητήριο. Να κάτσουμε ώρες ατελείωτες σπίτι, να λιώσουμε, να αναλύσουμε τα πάντα και στο τέλος να καταλήξουμε εκεί που αρχίσαμε.

Και τώρα...σε πετυχαίνω τυχαία σε ένα καφέ.

Χαθήκαμε. Πράγματι. Χαθήκαμε. Πώς χάνονται δυο άνθρωποι; Τόσα τους συνδέουν, τόσα τους ενώνουν, κι όμως, απλά χάνονται. Απλά; Και εσύ μου λείπεις. Όμως άμα γυρίσεις, δε θα μαι πια εδώ. Γιατί αλλάζουν οι άνθρωποι, μάτια μου. Και εμείς δεν διαφέρουμε καθόλου. Είμαστε απλά ανθρωποι, και αλλάζουμε. Είναι θέμα μοίρας, χρόνου, συγχρονισμού;Δεν ξέρω.

Και τώρα... σε πετυχαίνω τυχαία σε ένα καφέ.

Και κάθεσαι σε άλλο τραπέζι, κάθομαι σε άλλο τραπέζι. Με άλλες παρέες, με άλλους φίλους. Με άλλα όνειρα και άλλες προσδωκίες. Χτίζουμε το μέλλον επενδύοντας στο παρόν, επενδύοντας στους ανθρώπους. Χαμογελάμε και λέμε ταυτόχρονα: "Τι κάνεις; Χαθήκαμε.."