Ατί_θ_ασος...

Σαν άτι το μυαλό μου τρέχει, καλπάζει μακριά για άλλα μέρη, για άλλα ταξίδια. Σα να κρύβω έναν άσσο στο μανίκι μου...τον νου μου! Δε χρειάζεται τίποτα. Ούτε λεφτά, ούτε οργάνωση, ούτε αυτοκίνητο. Με έναυσμα μια εικόνα, ένα τραγούδι, ένα πρόσωπο ή δίχως αυτά ξεκινά ένα ταξίδι για το άγνωστο.
Άγνωστο είπα; Όχι, ακριβώς. Αυτό το ταξίδι το κάνει συχνά -αν και δεν έχει πάντα προορισμό- με αποτέλεσμα να μην είναι ακριβώς άγνωστο. Έχει μάλλον τον απόλυτο συνδυασμό! Αυτό που ψάχνω παντού, σε πρόσωπα και καταστάσεις, σε εικόνες, ήχους και μυρωδιές. Καταφέρνει με έναν τρόπο περίεργο και ανεξήγητο για μένα να είναι οικείο, γιατί ταξιδεύει συχνά. Άγνωστο, γιατί ποτέ δεν ξέρω που θα με βγάλει. Και μυστηριώδες, γιατί με θρέφει με έναν τρόπο μαγικό. Είναι πηγή ζωής, αν και κάποιες φορές μπερδεύομαι τι από αυτά που μου δείχνει ανήκουν στη σφαίρα της πραγματικότητας και τι ανήκει στη σφαίρα του φανταστικού!

Είπα σήμερα να πάρω μαζί μου και εσάς αν θέλετε.. Ξεκινάμε λοιπόν.

Κάθομαι στο γραφείο μου, δίπλα από το παράθυρο. Κοιτάζω έξω και το βλέμμα μου φτάνει μέχρι τη θάλασσα. Τα μάτια μου έχουν καθηλωθεί στα μικρά φωτάκια που αχνοφαίνονται. Το σώμα μου βγαίνει από το κόκκινο φορεματάκι μου, ανεβαίνει ψηλά και κατευθύνεται προς τα εκεί. Δεν κοιτάζω πίσω. Ξέρω πως θα μείνει εκεί στην καρέκλα μου και θα περιμένει υπομονετικά να επιστρέψω. Περνάω πάνω από πολυκατοικίες, δρόμους, πλατείες και κόσμο και φτάνω στη θάλασσα. Τα φωτάκια τώρα έχουν πληθήνει, έχουν μετατραπεί σε πλωτές πολιτείες μικρές και μεγάλες.
Ψάχνω και βρίσκω ένα μικρό ιστιοπλοϊκό. Είναι μπλέ με άσπρες γραμμές, που τυλίγουν τις καμπύλες του. Μέσα είσαι εσύ και με περιμένεις. Σε έχω στήσει 22 χρόνια, αλλά δεν ανησυχείς. Περιμένεις υπομονετικά. Με μια απέραντι σιγουριά. Ξέρεις ότι σε ψάχνω και, κυρίως, ξέρεις ότι θα σε βρώ. Έχω καθήσει στα σκαλιά της καμπίνας και σε χαζεύω. Δίχως να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω μου, απλά λές: "ξεκινάμε;". Χαμογελώ και ανεβαίνω πάνω, να λύσω τα πανιά για να φύγουμε.
Ο αέρας θα μας πάει. Φυσάει και δίνει ώθησει στο πανί, που παίρνει το σχήμα στήθους έφηβης κοπέλας, που προσπαθεί να σχηματιστεί. Ο αέρας που χαϊδεύει τα πρόσωπά μας, που μας δίνει πνοή. Ο αέρας που φέρνει τη μυρωδιά της θάλασσας και της αλμύρας στη μύτη σου και που ανακατέβει, σα μικρό παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο, τα μαλλιά σου. Αυτός σα δεύτερος καπετάνιος πάνω στο σκαρί θα αποφασίζει την ώθηση που θα μας δώσει, γρήγορα ή αργά, ανάλογα το σημείο, την ώρα, τις ορέξεις.
Προορισμός; Τι άλλο; Οι Παξοί... Ένα νησί τόσο μικρό, ώστε να έχει τα απαραίτητα, δηλαδή ηρεμία, οικειότητα και χαμόγελα. Όχι άγχος, όχι έγνοιες, όχι εργασίες και, κυρίως, όχι πτυχιακή. Νησί πράσινο με γαλάζια νερά, λευκά βότσαλα και υπέροχα ταβερνάκια, μεζεδάκια, ουζάκια.
Θα μαστε εκεί το ξημέρωμα. Τα δελφίνια θα μας κάνουν συντροφιά στο ταξίδι καθώς θα διασχίζουμε το Ιόνιο κάνοντας διάφορες "στάσεις" για τα απολύτως απαραίτητα...

Γαβ!Γαβ!

Κοιτάζω και το κόκκινο φορεματάκι με τυλίγει. Η σκύλα μου μου φωνάζει. Μάλλον κατάλαβε ότι ταξίδευα. Μάλλον ζήλεψε που δεν την πήρα μαζί μου. Έχει ακουμπήσει τη φάτσα της στα πόδια μου και μου ζητά ένα εισιτήριο για το επόμενο ταξίδι...

Υ. Γ.: Ταξιδέψτε... με ή χωρίς σκύλο!

Υ.Γ.: Εάν δεν έχετε πάει Παξούς...κρίμα!