19 July 2007

Παξοί

Το καράβι θα ταξιδεύει αργά και εγώ θα έχω αποκοιμηθεί μετά από 7 ώρες στο ΚΤΕΛ. Όταν θα ανοίξω τα μάτια μου θα βγώ και θα ανταμώσω το λιμάνι, που θα στέκει εκεί αγέροχο και ματωμένο από τα χρώματα του δειλινού. Γαλάζιο και πράσινο θα ενώνονται και μικρά μικρά σπιτάκια θα ξεπροβάλουν δειλά δειλά από γύρω από τα μικρά καραβάκια.



Θα κατέβω από το πλοίο της γραμμής και μαζί με το μικρό γαλάζιο βαλιτσάκι θα προχωρήσουμε προς το σπίτι. Θα περάσω μέσα από τα μικρά δρομάκια και θα φτάσω στο μικρό δυαράκι. Λίγο νερό στο πρόσωπο και μετά παραλία. Πιο πριν θα χω εξασφαλίσει το τι θα φάμε και που, γιατί "όλα καλά και όλα ωραία, αλλά θα φάμε και τίποτα;" όπως λέμε. Τα νερά θα ναι ζεστά μιας και θα ναι απόγευμα, ο κόσμος ήρεμος, ξέγνοιαστος, ξαπλωμένος σε στην παραλία θα ερωτοτροπεί με τις -όχι πλέον βλαβερές- ακτίνες του ηλίου. Και εγώ θα κοιτώ τα πεντακάθαρα νερά, το δειλινό και τον ορίζοντα και κάπου εκεί θα βρίσκω χαμόγελα, στιγμές, όνειρα, ηρεμία.

Εκεί θα μαι και θα αγναντεύω...





(ΥΓ: Ευχαριστώ το διαδίκτυο για τις φωτό)

16 July 2007

Θέλω να...

Μαθαίνω
Νοσταλγώ
Ηρεμώ
Ζηλεύω
Αγχώνομαι
Αντιμετωπίζω
Κολλάω
Αναπολώ
Ταξιδεύω
Αναλύω
Ερωτεύομαι
Παιδεύω
Παιδεύομαι
Γεύομαι
Παρακολουθώ
Σκέφτομαι
Χαίρομαι
Ακούω
Μιλάω
Σωπαίνω
Μυρίζω
Συνεχίζω
Αγαπάω
Αγαπιέμαι
Πονώ
Χαμογελώ
Ξαφνιάζομαι
Αποχωρίζομαι
Επιθυμώ
Φιλώ
Αγκαλιάζω
Νιώθω
Επενδύω
Αναζητώ
Παθιάζομαι
Περιπλανιέμαι
Κατακτώ
Στοχοθετώ
Μεγαλώνω
Υπόσχομαι
Ψεύδομαι
Ωριμάζω
Γκρινιάζω
Σαρκάζω
Κουράζω
Κουράζομαι
Αναπολώ
Δημιουργώ
Χαλαρώνω
Ζεσταίνομαι
Τραγουδώ
Εκνευρίζομαι
Ακολουθώ
Πυροδοτώ
Κρατώ
Περιδιαβαίνω
Παρατηρώ
Προσπαθώ
Θυμάμαι
Αλλάζω
Ανασαίνω
Εμπιστεύομαι
Ονειρεύομαι
Ζω

13 July 2007

Χαθήκαμε...

Τυχαία σε πετυχαίνω σε ένα καφέ. Σε κοιτώ και ξαφνιάζομαι. Φορώντας το ίδιο χαμόγελο έκπληξης και χαράς.. Πόσο καιρό έχω να σε δώ; Ήμασταν φίλοι. Κολλητοί. Όπου ο ένας, τσουπ αμέσως μετά και ο άλλος. Και τώρα; Σε πετυχαίνω τυχαία σε ένα καφέ...

Τόσα χαμόγελα, τόσες σκέψεις, τόσα σχέδια, τόσες προσδωκίες. Μου χεις λείψει. Θέλω να σε δω να γελάς και να με πειράζεις. Να σε κοιτάζω αυστηρά και πέφτουμε στα πατώματα από τα γέλια και οι δύο. Να μου γκρινιάζεις επειδή φωνάζω και να φωνάζω επειδή θέλω να γκρινιάξω. Να κάτσουμε στην κούνια και να κοιτάμε τα φώτα του Ελληνικού. Να πάρουμε ένα σωρό βλακείες από το περίπτερο και να πάμε να τις φάμε στο αυτοκίνητο δίπλα από το κολυμβητήριο. Να κάτσουμε ώρες ατελείωτες σπίτι, να λιώσουμε, να αναλύσουμε τα πάντα και στο τέλος να καταλήξουμε εκεί που αρχίσαμε.

Και τώρα...σε πετυχαίνω τυχαία σε ένα καφέ.

Χαθήκαμε. Πράγματι. Χαθήκαμε. Πώς χάνονται δυο άνθρωποι; Τόσα τους συνδέουν, τόσα τους ενώνουν, κι όμως, απλά χάνονται. Απλά; Και εσύ μου λείπεις. Όμως άμα γυρίσεις, δε θα μαι πια εδώ. Γιατί αλλάζουν οι άνθρωποι, μάτια μου. Και εμείς δεν διαφέρουμε καθόλου. Είμαστε απλά ανθρωποι, και αλλάζουμε. Είναι θέμα μοίρας, χρόνου, συγχρονισμού;Δεν ξέρω.

Και τώρα... σε πετυχαίνω τυχαία σε ένα καφέ.

Και κάθεσαι σε άλλο τραπέζι, κάθομαι σε άλλο τραπέζι. Με άλλες παρέες, με άλλους φίλους. Με άλλα όνειρα και άλλες προσδωκίες. Χτίζουμε το μέλλον επενδύοντας στο παρόν, επενδύοντας στους ανθρώπους. Χαμογελάμε και λέμε ταυτόχρονα: "Τι κάνεις; Χαθήκαμε.."

08 July 2007

Και τώρα τι κάνουμε;

4 μαθήματα ακόμα.
1,5 εβδομάδες εξεταστικής.
1 κουκλί που περιμένει να κάνω κάτι και...
ο εαυτός μου.

Ωραία... και τώρα τι κάνουμε;

02 July 2007

Διαβάζω

Διαβάζω. Τις τελευταίες μέρες συνέχεια. Τις τελευταίες ώρες αδιαλύπτως. Διαβάζω και αγχώνομαι. Τελευταία μέρα σήμερα πριν την εξεταστική. Αύριο ξεκινά να μετράει ο χρόνος αντίστροφα. Μέχρι τώρα μέτραγα τις μέρες μέχρι τις εξετάσεις. Από αύριο θα μετράω τις μέρες μέχρι το καλοκαίρι.

Τι ελεγα; Α, ναι! Διαβάζω και αγχώνομαι. Εκεί είχα μείνει. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη:

Το άγχος ορίζεται ως μια δυσάρεστη συναισθηματική κατάσταση που εκδηλώνεται ως αντίδραση σε προκλήσεις ή κινδύνους του περιβάλλοντος. Το άτομο κατακλύζεται από ένα αρνητικό συναίσθημα πως κάτι συμβαίνει ή θα συμβεί το οποίο δε μπορεί να ελέγξει. Το άγχος εκφράζεται σωματικά, ψυχολογικά και σε επίπεσο συμπεριφοράς και ερμηνεύεται πολλαπλά με βάση τη γενετική προδιάθεση, την ιδιοσυγκρασία του παιδιού, τους οικογενειακούς παράγοντες, εμπειρίες μάθησης, σχέσεις του παιδιού, πρακτικές γονέως κ.ά. Από την άλλη πλευρά, το άγχος ως προσαρμογή λειρουργεί για να μας προειδοποιήσει πως κινδυνεύουμε από κάτι ή για να μας κινητοποιήσει προς ορισμένες συμπεριφορές.

Ο φόβος, λοιπόν, αφορά την αντιμετώπιση ενός ξαφνικού και συγκεκριμένου φυσικού κινδύνου που σε κατακλύζει, είναι ξαφνικός και ο ίδιος διαρκεί για λίγο. Πολλά παιδιά νιώθουν ήπιους φόβους κατά καιρούς και ανάλογα με το πλαίσιο της ζωής τους. Ωστόσο, όταν ο φόβος παραμείνει γοα μεγάλο χρονικό διάστημα, είναι υπερβολικός, δεν ανταποκρίνεται στην ηλικία του παιδιού και επηρεάζει στην καθημερινή του λειτουργία, ορίζεται ως φοβία. Το άγχος αφορά κυρίως ανησυχία, έντονη έγνοια και στενοχώρια, χωρίς εύκολα προσδιοριζόμενο αντικείμενο. Πρόκειται περισσότερο για μια απροσδιόριστη αίσθηση, με ασάφεια ως προς την προέλευσή της, η οποία έχει διάρκεια και είναι σα να μας προετοιμάζει για μια άβολη κατάσταση....

Απόσπασμα από το βιβλίο που διαβάζω: Προσαρμογή στο σχολείο, πρόληψη και αντιμετώπιση δυσκολιών.

Γι' αυτό σας λέω... Διαβάζω και αγχώνομαι!

Καλημέρααααα!