Δεν ξέρω...

Δεν ξέρω τι θέλω, ποιον θέλω, γιατί τον θέλω... Δεν ξέρω πολλά κι αυτό το ξέρω. Νιώθω παρόλα αυτά ότι κάτι λείπει, μου λείπει. 'Ισως είσαι εσύ που λείπεις, ίσως είναι απλά "αυτό" που λείπει, ίσως πάλι και να μην υπαρχει τίποτα. Γιατί ποιος το λέει πως πάντα υπάρχει κάπου αλλού κάποιος που σκέφτεται σαν και εσένα; Γιατί ποιος το πιστεύει; Γιατί δεν ξέρω τι γίνεται;
Και κάποτε αυτό με τρέλαινε, με αποσυντόνιζε, με αποδιοργάνωνε. Τώρα απλά μου αρέσει!

Δεν ξέρω τι γίνεται και δεν χρειάζεται! Δεν το χρειάζομαι τώρα πια... Ό,τι είναι να ρθεί, θα ρθεί στο χρόνο του σκέφτομαι. Και μετά αναρωτιέμαι πόσο σχετικός είναι αυτός ο χρόνος....

Πόσος καιρός πέρασε χωρίς να σε δώ;
Πόσος καιρός πέρασε χωρίς να ξέρω;
Πόσος καιρός πέρασε χωρίς να μου λείψεις;
Πόσος καιρός πέρασε που δεν έχω μυρίσει αυτό το άρωμα, το άρωμά σου;
Πόσος καιρός πέρασε από τότε που έχεις να με κοιτάξεις κατάματα δίχως να φοβάσαι μήπως και καταλάβω τι ζητάς;
Πόσος καιρός πέρασε....

Αλήθεια πάντα έτσι ήμουν;
Κάποτε φοβόμουν περισσότερο θυμάμαι.
Κάποτε θυμόμουν περισσότερα θυμάμαι.
Κάποτε σε σκεφτόμουνα θυμάμαι.

Και τώρα σε σκέφτομαι. Σε νιώθω. Σε αγγίζω. Αλλά δεν ξέρω. Δεν ξέρω πότε θα ρθεις. Δεν ξέρω εάν θα έρθεις. Δεν ξέρω τι μορφή θα χεις. Μα κυρίως δεν ξέρω εάν μπορώ και χωρίς εσένα. Και το θλιβερό είναι ότι μπορώ. Μήπως όμως είναι πιο θλιβερό ότι επιλέγω να μήν είμαι χώρια σου;

Και τα χρόνια περνάνε και εγώ απλά αναρωτιέμαι.... υπάρχεις; θα σε βρώ ποτέ;