Η σονάτα του σεληνόφωτος

(απόσπασμα)

[Ανοιξιάτικο βράδυ. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα, μιλάει σ' ένα νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ' τα δυο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η Γυναίκα με τα Μαύρα έχει εκδόσει μια - δυο ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η Γυναίκα με τα Μαύρα μιλάει στο Νέο]:

Άφησέ με να 'ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε!
Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται
που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι
θα κάνει και πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις.
Άφησέ με να ρθω μαζί σου.

...

Θα καθήσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας
μπορεί να φανταστούμε κιόλας πως θα πετάξουμε,
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω τον ήχο του φουστανιού
μου
σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ' αυτόν τον ήχο του πετάγματος
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,
κ' έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,
δεν έχει σημασία που ασπρίσαν τα μαλλιά μου,
(δεν είναι τούτο η λύπη μου - η λύπη μου
είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου).
Άφησέ με να ρθω μαζί σου.

Το ξέρω πως καθένας μονάζος πορεύεται στον έρωτα,
μονάζος στη δόξα και στο θάνατο.
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί.
Άφησέ με να 'ρθω μαζί σου.

...


Η Σονάτα του Σεληνόφωτος γράφτηκε το 1956 από τον Γιάννη Ρίτσο. Στις 11 Νοεμβρίου κλείνονται 17 χρόνια από τον θάνατο του ποιητή.

Έχει ο καιρός γυρίσματα

Αγαπημένος καιρός: η βροχή! Δυνατή και τρελή με αστραπές και βροντές, σε κάνει να κουρνιάζεις στον καναπέ με μια κουβέρτα και ένα βιβλίο,ή μπροστά στο τζάκι με καλή παρέα, ζεστή σοκολάτα και επιτραπέζιο, ή απλά κάτω από τα παπλώματα μαζί του. Οι άνθρωποι δεν βγαίνουν και τόσο εύκολα από τα σπίτια τους, αλλά όποιος επιχειρήσει μέσα στον κατακλυσμό να ρθει να σε βρεί, τότε σίγουρα το έχει ανάγκη... σε έχει ανάγκη, σε χρειάζεται, σε θέλει δίπλα του.

Έτσι και σήμερα, βρέχει. Όμως δεν μ'αρέσει όπως άλλοτε. Κάθομαι στο παράθυρο και κοιτώ τις σταγόνες στα φώτα. Κανείς δεν έχει περάσει με τα πόδια. Οι οδηγοί τρελαίνονται, κορνάρουν ο ένας στον άλλον να κάνει στην άκρη και όλοι εκνευρίζονται χωρίς λόγο. Και αυτοί που έχουν λόγο, δεν μιλούν γιατί δεν έχουν τι να πουν, παράξενο. Τι να πεις όταν ζείς σε μια κούτα; Τι να πεις όταν ζεις σε ένα κοντέινερ, λόγω του σεισμού; Τι να πείς όταν ζεις σε ένα κοντέινερ λόγω της πυρκαγιάς; Μάλλον αυτοί οι άνθρωποι δε μιλούν, όχι γιατί δεν έχουν τίποτα να πούν, αλλά επειδή δεν έχουν κανέναν να τους ακούσει.

Σήμερα δε μου αρέσει η βροχή.

Γιατί μαμά;

Το παιδί όταν έρχεται στον κόσμο ανοίγει τα μάτια, τα αφτιά και τα ρουθούνια για να μάθει. Αργότερα μαθαίνει να απεικονίζει τον κόσμο με ζωγραφιές. Μια γραμμούλα ο μπαμπάς, μια άλλη γραμμούλα πιο δίπλα η μαμά, ένα στρογγυλό σχήμα το σπίτι και τσούπ ως δια μαγείας να τη η οικογένεια μπροστά στα μάτια σας! Μετά ψάχνει να βρεί κώδικες για να επικοινωνήσει μαζί σας, αφού με τις γραμμούλες δεν τα πολυκατάφερε, μιας και ο καθένας βλέπει ό,τι μπορεί και στην παρούσα περίπτωση αυτά που βλέπουν οι μεγάλοι δεν αρκούν στους μικρούς.. Ξεκινά λοιπόν τις λέξεις, μετά προτάσεις, φράσεις και τσουπ να η επικοινωνία.

Μέχρι που φτάνει η ώρα και αρχίζει να ρωτάει απεγνωσμένα ξανά και ξανά "γιατί μαμά;". Για όλα όσα συμβαίνουν γύρω του και δεν καταλαβαίνει, για όλα όσα γίνονται και διψάει για να μάθει. Κάποιες φορές οι απαντήσεις είναι εύκολες, κάποιες άλλες είναι δύσκολες και κάποιες δεν υπάρχουν... Περνάς αυτό το στάδιο και η περιέργεια για γνώση γίνεται συνήθεια και μεγαλώνεις και σε ενοχλούν οι ερωτήσεις γιατί χρειάζονται απαντήσεις, και σε ενοχλούν οι απαντήσεις γιατί χρειάζονται σκέψη, και σε ενοχλούν οι σκέψεις γιατί δε βρίσκεις πάντα απαντήσεις.

Και γυρνάς πίσω και αναρωτίεσαι γιατί;!