Θέλω να βρέξει!

Όλο το πρωινό διάβαζα. Έτσι, ήρθε το μεσημέρι χωρίς να το καταλάβω. Έφαγα και είπα να ξαπλώσω. Ενώ βρισκόμουν μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, κάπου ανάμεσα στο χώρο της φαντασίας και της πραγματικότητας, σε αυτό το γλυκό μεταίχμιο ήρθε στη μυτούλα μου μια μυρωδιά περίεργη.
Ένας αέρας κρύος τύλιξε το σώμα μου και με τράβηξε απαλά από τα χέρια του Μορφέα. Δεν άνοιξα τα μάτια. Δεν ήθελα να δώ τίποτα. Ήθελα να αφεθώ στο παιχνίδι του και το έκανα. Και τότε τα κατάφερα. Έδωσα όλη την προσοχή μου στην μυρωδιά που ο παράξενος ταξιδιώτης μου έφερνε στο δωμάτιο. Απομόνωσα όλες τις άλλες αισθήσεις και κράτησα μόνη αυτήν αιχμάλωτη του εαυτού μου. Και τότε μου ρθε η μυρωδιά της βροχής. Δροσερή, καθαρή και απόλυτη.
Έμεινα εκεί, στο κρεβάτι κολλημένη να αναρωτιέμαι πόσο τρελή μπορεί να είμαι. Μ'αρέσει η βροχή. Μ'αρέσει πολύ! Έχει το δικό της ρυθμό, άλλοτε γρήγορο και άλλοτε αργό. Απελευθερώνει μυρωδιές που κρύβονται φοβισμένες και περιμένουν να ρθει κάποιος να τις ανακαλύψει. Αποκλείει του ανθρώπους μα ταυτόχρονα τους φέρνει και πιο κοντά.
Σκέψου να δύει ο ήλιος και μικρές μικρές σταγόνες να ξεκινήσουν να πέφτουν. Φαντάσου να κοιτάς τη δύση και τα χρώματα μέσα από τα δάκρυα του ουρανού. Και μόλις ο ήλιος χαθεί, η βροχή να δυναμώσει. Εσύ να σαι σπίτι, χωρίς πολλά πολλά φώτα, με βρεγμένο κεφάλι από τη βροχή που σε πέτυχε στο δρόμο της επιστροφής σου, ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και χαμηλά τη μουσική, να συλλογίζεσαι: "'Ολα καλά πήγαν και σήμερα" και με ένα χαμόγελο κλεμμένης ευτυχίας να σε παίρνει ο ύπνος.
Μακάρι να έβρεχε σήμερα...

Υ.Γ.: Πάω να ξαπλώσω πάλι και ελπίζω αυτήν τη φορά να κοιμηθώ, γιατί πρέπει να συνεχίσω το διάβασμα.