Ένα διαφορετικό παιδί

Εχθές από νωρίς αποφάσισα να μείνω σπίτι το βράδυ, να δω 50 - 50, να ακούσω λίγη μουσική, να χαθώ στα άγνωστα μονοπάτια του internet και να κοιμηθώ σχετικά νωρίς. Έτσι και έκανα.
Κατά την διάρκεια του 50 50 -κλασικά- έπεσαν ορισμένες διαφημίσεις. Και πόσο μου την δίνουν οι διαφημίσεις...! Ελάχιστες φορές μου άρεσε κάποια διαφήμιση. Συνήθως παρουσιάζουν εξιδανικευμένες οικογενειακές καταστάσεις. Σε βομβαρδίζουν με επιθυμίες "τους" που στις παρουσιάζουν ως ανάγκες. Και γενικότερα αυτό το κυνήγι της ευτυχίας δε με πολυαποσχολεί, ίσα ίσα από ένα σημείο και έπειτα καταντάει και ενοχλητικό θα έλεγα. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που αποφεύγω την τηλεόραση, εκτός του ότι την βαριέμαι.
Χθές όμως είδα μία από τις διαφημίσεις που θεωρώ αρκετά έξυπνες. Ένα κοριτσάκι σε πολύ τρυφερή ηλικία τρέχει στο μπάνιο, αδειάζει ένα τσαντάκι με καλλυντικά και βρίσκει ένα ψαλίδι. Πάει τότε μπροστά στον καθρέφτη που δε φτάνει και τόσο καλά και κόβει τα μαλλάκια του. Είναι μια εικόνα αρκετά οικεία για πολλούς από εμάς αν αναλογιστούμε την παιδική μας ηλικία. Μετά από λίγο χτυπάει το κουδούνι και τρέχει όλο χαρά προς την πόρτα, την ανοίγει και μπαίνει μέσα ένα άλλο παιδάκι που δεν έχει καθόλου μαλλιά και φορά ένα καπέλο. Τότε τα δυο παιδιά χαρούμενα ανταλλάσσουν αυτά που έχουν. Δηλαδή το κοριτσάκι δίνει κάποιες από τις τούφες που έκοψε και το άλλο παιδάκι του δίνει το καπέλο του.
Η διαφήμιση αφορά παιδιά που έχουν καρκίνο. Δείτε την.

...και είχα δημιουργήσει καλή εντύπωση!

Τις τελευταίες μέρες βρίσκεσαι σε μία από τις καλύτερες φάσεις σου. Δηλαδή...αφασία!

Κάθεσαι στον καθρέφτη, βάφεσαι, ετοιμάζεσαι για να βγείς και έχεις το ράδιο σιγανά να παίζει. Πιάνεις τον εαυτό σου να χαμογελά, να φορά τα τακούνια του και να τραγουδά Αλκίνοο... "Μάλλον πρέπει να το προσέξεις αυτό" λές στο εαυτό σου που συνεχίζει ανενόχλητος να σιγοψιθυρίχει: ειμαι παράξενο παιδί και σκοτεινό.

Η ώρα έφτασε, το τηλέφωνο χτύπησε και τα τακούνια ακούγονται καθώς κατεβαίνεις γρήγορα τη σκάλα. Μια νύχτα ξεκινά. Γιατί την νύχτα όλα αλλάζουν, μεταμορφώνονται, παίρνουν και δίνουν άλλη πνοή, σα να μην ξέρουν τι θέλουν ακριβώς, σα να βρίσκονται σε ένα μόνιμο δίλλημα, σε ένα συνεχόμενο μεταίχμιο, το οποίο δεν έχει άλλη απάντηση από το προφανές.

Οι ώρες περνούν, τα γέλια φουντώνουν. Παρέα που θέλει να ταιριάξει, αν και δεν ξέρει ακριβώς τι την ενώνει, βλέμματα ερευνητικά και στόχος ένας: να περάσουμε καλά. Κάποιος πίνει μαργαρίτα, άλλος διηγείται πώς τα πέρασε το Πάσχα, ενώ ένας τρίτος έχει χαθεί ήδη καθώς σε κοιτά επίμονα και σκέφτεται: "ούτε ένα χρόνια πολλά; γιατί; γιατί κατευθείαν στα βαθειά;".

Η βραδιά εξελίσσεται, παραγγέλνεις δεύτερη μαργαρίτα. Δίχως να καταλάβεις πώς και γιατί λές το όνομα που δεν πρέπει...φεύγει απλά από το στόμα σου. Και σκέφτεσαι: και είχα δημιουργήσει τόσο καλή εντύπωση! Στην αρχή ζητάς συγγνώμη από τον εαυτό σου που αναφέρθηκες σε κάτι που έχει τελειώσει, μέτά αναρωτιέσαι αν έχει πραγματικά τελειώσει. Κοντοστέκεσαι για λίγο και μετά είσαι σίγουρη. Μιλάς απλά για μια εμπειρία, μακρινή και ξένη από σένα. Το θέμα δεν είναι αυτό το όνομα, αλλά όσα θα έρθουν. Και το περίεργο στην όλη ιστορία είναι οτι πλέον το πιστεύεις ότι θα έρθουν άλλα, διαφορετικά, στα οποία θα δώσεις την έμπνευση που χρειάζονται για να δημιουργήσουν και θα σε εμπνεύσουν και εκείνα για να δημιουργήσεις και να μάθεις τον εαυτό σου λίγο καλύτερα.

Έτσι σταματάς να το σκέφτεσαι και συνεχίζεις την κουβέντα, που σου επιβεβαιώνει πόσο διαφορετικοί είναι οι άνθρωποι, πόσα λίγα ξέρεις και πόσο δρόμο έχεις ακόμα να διανύσεις. Και συνειδητοποιείς ότι τελικά δεν ήταν μια απλή εντύπωση.. Λές καληνύχτα και φεύγεις...

Καληνύχτα.

"Τρελαίνομαι να με ξυπνάς έτσι..."

Στην άλλη άκρη της γραμμής αναρωτιέται, κοκκινίζει και όμως δεν το παραδέχεται ότι τρελαίνεται να ξυπνά έτσι. Σκέφτεται ότι είναι αλήθεια, ότι της αρέσει, αλλά αρκεί αυτό; Λέει "καληνύχτα" κλείνει το τηλέφωνο χωρίς δεύτερη σκέψη. Φοβάται μήπως το παραδεχτεί, μήπως τα λόγια της έχουν συνέπειες που δεν μπορεί να ελέγξει, μήπως...

Το μεγαλύτερο θηρίο είναι ο άνθρωπος, λένε. Και όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο πολύ ανακαλύπτει τον εαυτό της και αντιλαμβάνεται ότι το θηρίο που κρύβει μέσα της είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που φανταζόταν. Οι αντοχές, η υπομονή, η επιμονή, τα θέλω της και το πείσμα της διαφέρουν, αλλα αυτό που την τρομάζει περισσότερο είναι ό,τι την ικανοποιεί ή μάλλον ό,τι την ικανοποιούσε κάποτε, αλλά τώρα δεν της αρκεί.

Ψάχνει. Ψάχνει συνέχεια. Κοιτάζει κάτι, το ξεφλουδίζει, με στόχο να βγάλει τις "φλούδες" ελπίδες και να δει τι απομένει. Αφήνει πίσω πράγματα. Αφήνει αρκούδους και αλήτες και προχωρά. Τελικά ανακαλύπτει ότι έχει αρχίσει και ξεχωρίζει τα πρόσωπα από τις καταστάσεις. Συνειδητοποιεί ότι της άρεσαν και τα δύο, όμως τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Όμως η αλήθεια είναι πως...τρελαίνομαι να με ξυπνούν έτσι.

Μεγάλη Παρασκευή

Μεγάλη Παρασκευή κι όμως εδώ είναι σαν απλή Παρασκευή. Καλά που υπάρχει και η καλωδιακή και ακούγονται χαμηλά οι ψαλμωδίες από την ακολουθία του επιταφίου. Η Μεγάλη Εβδομάδα φτάνει στο τέλος της. Τα πάθη του Χριστού για άλλη μια φορά ειπώθηκαν, ακούστηκαν, αναλύθηκαν, παρουσιάστηκαν στις οθόνες και στις εφημερίδες και δεν κατέληξαν για μια ακόμη φορά κάπου συγκεκριμένα. Αλλοι πίστεψαν, γιατί είχαν την ανάγκη να πιστέψουν, άλλοι γιατί δεν είχαν εναλλακτική και άλλοι αδιαφόρησαν.

Και εγώ εδώ. .

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο της κουζίνας. Το σούρουπο απλώνεται αργά, καρτερικά, σαν κάτι να προσπαθεί να κρύψει. Ο Όλιβερ Τουίστ θα ξεπροβάλει από κάποια μεριά με δυο μάτια φοβισμένα και παθιασμένα για μια καλύτερη ζωή. Τα μικρά παράθυρα και τα μουντά τουβλάκια μαζί με μια περίεργη συννεφιά συμπληρώνουν πλήρως το σκηνικό του Λονδίνου.

Ο επιτάφιος πλέον έχει βγεί από την Μητρόπολη. Η Μητροπόλεως κατάμεστη από κόσμο, η μπάντα σταμάτησε και η καμπάνα χτυπά, βγάζοντας έναν λυπημένο ήχο, άνθρωποι με φαναράκια και κεριά ακολουθούν τον επιτάφιο θρήνο. Ανθρωποι διαφορετικοί μετάξύ τους, νέοι, γέροι, ξανθοί, μελαχρινοί, πλούσιοι, φτωχοί, ανθρωποι με προβλήματα ή μη.


Και εγώ εδώ..

Διαβάζω ένα βιβλίο που πήρα μαζί μου για το ταξίδι. Ένα βιβλίο για δυο παιδιά, για δυο πλάσματα που το μόνο που ήθελαν ήταν να μεγάλώσουν και να "φύγουν μπροστά" και όταν τα κατάφεραν, κατάλαβαν και έγιναν ξανά παιδιά. Είναι μόλις Παρασκευή και το βιβλίο έφτασε στο τέλος του.


Η πραγματικότητα είναι εδώ όμως. "Αύριο θα πάμε στην Ανάσταση;", ρωτά κάποιος. Να καταλάβουμε και λίγο Πάσχα. Μάτια που σε κοιτάζουν και περιμένουν να τα βοήθήσεις απλά με ένα "ναι" μήπως και έρθουν λίγο πιο κοντά στο Θεό. Οι τελευταίες ακτίνες του ηλίου μας αποχαιρετούν βάφοντας ροζ τον ουρανό και τα σύννεφα - όπου καταφέρουν να περάσουν.


Κι εγώ εδώ..

Χ-ώρες μακριά να αναρωτιέμαι...μηπώς έπρεπε να στείλω μήνυμα;