Ανεβαίνω στο δωμάτιο. Η ζέστη ανυπόφορη. Ξαπλώνω φορώντας τα ελάχιστά, αλλά και αυτά είναι πολλά για την αποψινή βραδιά. Σηκώνομαι. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Κάθομαι στην κούνια και χαζεύω το φεγγάρι. Η μια του άκρη έχει πιαστεί από μια κεραία στο απο κάτω στενό. Δεν φταίει εκείνη. Αυτό ευθύνεται για την κατάστασή του. Σήμερα κατέβηκε χαμηλά, πιάστηκε και κόλλησε.
Πόσοι από εμάς έχουμε κολλήσει; Πόσοι από εμάς δεν έχουμε ξεκολλήσει; Γιατί να συμβαίνει αυτό; Είναι κάποια ανωμαλία περασμένη στο γενετικό μας υλικό ή μήπως απλά κανένας δεν ξέρει τόσο καλά τον εαυτό του όσο νομίζει ή όσο θα 'θελε;
Κάποιοι κολλάνε σε στιγμές. Άλλοι σε γεγονότα. Κάποιοι τρίτοι σε αντικείμενα. Και τέλος, σε πρόσωπα. Όμως είναι αλήθεια ή ψέματα; Κολλάμε πραγματικά σε κάτι από τα παραπάνω ή το μυαλό ξαφνικά αποφασίζει να δράσει αυτόνομα; Όμορφες οι στιγμές ή άσχημα τα γεγονότα, αυτό ήταν! Πέρασαν! Κερδίσαμε ή χασαμε και προχωρήσαμε.
Όμως, πρόσωπα...Αυτά είναι άλλη κατηγορία. Διαφορετική. Γιατί αλλάζουν, μεταβάλλονται. Δεν παραμένουν σταθερά ούτε στιγμή! Κι όμως, τι περίεργοι που είμαστε; Εμείς παίρνουμε αυτό το ασταθές, το μεταβλητό, το ρευστό και... κολλάμε. Μένουμε εκεί σταθερά. Χωρίς μεταβολές. Χωρίς τρομερές αποκλίσεις. Πώς τα καταφέρνουμε; Πώς είναι δυνατόν κάποια γυναίκα να μπορεί να γυρίσει μετά από 30 χρόνια που δεν τον έχει δεί, που την έχει παρατήσει, που δεν της έχει δώσει κανένα σημείο επαφής... Πώς είναι δυνατόν να δηλώνει ερωτευμένη; Με ποιον; Γιατί σίγουρα ο ίδιος άνθρωπος πριν από 30 χρόνια, είναι κάποιος πολύ διαφορετικός από τον σημερινό. Και εκείνη; Εκεί; Κολλημένη; Μα πού ακριβώς;;;
Ένα απαλό αεράκι με ξυπνά από το λήθαργο. Κοιτάζω το φεγγάρι. Έχει ξεκολλήσει, όμως τώρα είναι κόκκινο. Από ντροπή ίσως. Μπααα, από τις σκέψεις θα είναι έτσι! Πλησίασε αρκετά τους ανθρώπους σήμερα και άκουσε ακόμα πιο πολλά. Κλάματα, τσακωμούς, έρωτες, γέλια...
Ήρθε η ώρα να πάω για ύπνο. Γιατί αύριο έχω διάβασμα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω κολλήσει: Σε αυτήν την εξεταστική θα δώσω 7 μαθήματα μέσα σε 15 μέρες και θα τα περάσω και με βαθμό. Έτσι, θα φύγω ήρεμη για Παξούς.
Καληνύχτα
...και σε ΣΕΝΑ.
Πόσοι από εμάς έχουμε κολλήσει; Πόσοι από εμάς δεν έχουμε ξεκολλήσει; Γιατί να συμβαίνει αυτό; Είναι κάποια ανωμαλία περασμένη στο γενετικό μας υλικό ή μήπως απλά κανένας δεν ξέρει τόσο καλά τον εαυτό του όσο νομίζει ή όσο θα 'θελε;
Κάποιοι κολλάνε σε στιγμές. Άλλοι σε γεγονότα. Κάποιοι τρίτοι σε αντικείμενα. Και τέλος, σε πρόσωπα. Όμως είναι αλήθεια ή ψέματα; Κολλάμε πραγματικά σε κάτι από τα παραπάνω ή το μυαλό ξαφνικά αποφασίζει να δράσει αυτόνομα; Όμορφες οι στιγμές ή άσχημα τα γεγονότα, αυτό ήταν! Πέρασαν! Κερδίσαμε ή χασαμε και προχωρήσαμε.
Όμως, πρόσωπα...Αυτά είναι άλλη κατηγορία. Διαφορετική. Γιατί αλλάζουν, μεταβάλλονται. Δεν παραμένουν σταθερά ούτε στιγμή! Κι όμως, τι περίεργοι που είμαστε; Εμείς παίρνουμε αυτό το ασταθές, το μεταβλητό, το ρευστό και... κολλάμε. Μένουμε εκεί σταθερά. Χωρίς μεταβολές. Χωρίς τρομερές αποκλίσεις. Πώς τα καταφέρνουμε; Πώς είναι δυνατόν κάποια γυναίκα να μπορεί να γυρίσει μετά από 30 χρόνια που δεν τον έχει δεί, που την έχει παρατήσει, που δεν της έχει δώσει κανένα σημείο επαφής... Πώς είναι δυνατόν να δηλώνει ερωτευμένη; Με ποιον; Γιατί σίγουρα ο ίδιος άνθρωπος πριν από 30 χρόνια, είναι κάποιος πολύ διαφορετικός από τον σημερινό. Και εκείνη; Εκεί; Κολλημένη; Μα πού ακριβώς;;;
Ένα απαλό αεράκι με ξυπνά από το λήθαργο. Κοιτάζω το φεγγάρι. Έχει ξεκολλήσει, όμως τώρα είναι κόκκινο. Από ντροπή ίσως. Μπααα, από τις σκέψεις θα είναι έτσι! Πλησίασε αρκετά τους ανθρώπους σήμερα και άκουσε ακόμα πιο πολλά. Κλάματα, τσακωμούς, έρωτες, γέλια...
Ήρθε η ώρα να πάω για ύπνο. Γιατί αύριο έχω διάβασμα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω κολλήσει: Σε αυτήν την εξεταστική θα δώσω 7 μαθήματα μέσα σε 15 μέρες και θα τα περάσω και με βαθμό. Έτσι, θα φύγω ήρεμη για Παξούς.
Καληνύχτα
...και σε ΣΕΝΑ.
